77 Bombay Street, Eurosonic, Grand Theatre, 11 januari 2013

 

Catchy folk-pop. Een hint van Mumford & Sons, maar dan zonder enige diepgang en gespeeld met een knipoog. De vier broers schrijven allen nummers en zingen zonder moeite elk een helder refrein, maar ze zingen het liefst samen natuurlijk, net als The Beach Boys en de Beatles, de grote inspiratiebronnen. De oelalala’s zijn niet op één hand te tellen, zeker niet als je die hand continu de lucht in moet houden om mee te zwaaien op een van de simpele zigeunermelodietjes. 

 

Hoe simpel of clichématig het ook mag zijn, het werkt wel. Het Grand Theatre, toch wel één van de grootste podia van Eurosonic, staat helemaal vol en het publiek doet vol enthousiasme mee als een van de broers vraagt of er mee gezongen kan worden en of de handjes nog één keer in de lucht kunnen. Ze lijken er zelf ook heel veel plezier in te hebben en dat brengt toch stiekem zelfs bij de grootste scepticus af en toe een glimlach op het gezicht. Tel daarbij op dat ze al vóór Eurosonic optredens in meerdere landen hebben staan en Paradiso naar het schijnt al bijna uitverkocht hebben en je kan er moeilijk omheen dat dit een bandje is wat de weg omhoog al heeft gevonden. 

 

Muzikaal gezien is het erg leeg wat 77 Bombay Street laat horen. De folk met een hint van powerpop en simpele refreintjes met betekenisloze teksten hebben weinig impact. De geforceerde interactie met het publiek is een beetje irritant. 

 

De vier broers zien eruit alsof met een grote glimlach door het leven gaan. Ze maken feestelijke muziek en ze weten een groot publiek aan te spreken. Dit is geen band waar je het over 10 jaar nog over hebt en dat is volgens mij ook helemaal niet de bedoeling. Ze nemen zichzelf niet al te serieus maar zorgen gewoon met redelijk eenvoudige muziek voor een feestelijke stemming en kunnen daarmee de grotere podia van Europa mee veroveren. 

 

6,5