In Nederland zijn ze niet zo vaak meer te zien, iets wat tekenend is voor de kwaliteit van The Black Atlantic. In China en Amerika tot buurlanden Duitsland en België werden ‘onze’ mannen namelijk lyrisch ontvangen. Op eigen kracht weten ze inmiddels zalen te vullen, maar vanavond staan ze weer ouderwets in het voorprogramma. Vooral door de fantastische stem van zanger Geert van der Velde zorgen ze al vroeg voor kippenvelmomentjes.
Album Reverence For Fallen Trees deed in 2009 niet meteen veel stof opwaaien, maar langzamerhand groeide de plaat en werd een steeds groter publiek bereikt. Dit kwam mede doordat de plaat gratis te downloaden is. Pas dit jaar kwam een volgende EP uit: Darkling, I Listen. Hierop wordt de minimale folk van het eerste album uitgebreid met een weidser en donkerder geluid waarbij de instrumenten meer hun eigen plek krijgen. Referenties als Grizzly Bear en een vleugje Fleet Foxes zijn gemakkelijk gemaakt.
De setting in de Kleine Zaal van De Oosterpoort is niet ideaal. Er is geen podium, maar de band speelt op de vloer waarbij het publiek op de omringende tribunes zit. De afstand tussen de band en het publiek is hierdoor wel heel groot, waardoor zeker wat subtiliteit wordt gemist en er afstandelijkheid tussen de band en het publiek is. Gelukkig is het songmateriaal van The Black Atlantic prachtig en vormen de nieuwste, rijkere nummers in combinatie met de voornamelijk akoestische liedjes van het eerste album een heerlijke afwisseling. Fragile Meadow is inmiddels een zekerheidje op kippenvel, maar ook enkele nieuwe nummers zijn imponerend mooi. De standaard is hoog gezet voor Damien Jurado.
De Amerikaan keert na zijn optreden op Take Root 2010 terug in de kleine zaal van de Oosterpoort, inmiddels met zijn elfde (!) album, Maraqopa. Hierop verkent Jurado de uithoeken van de folk met psychedelica en meer elektrische instrumenten. Vanavond opent hij zijn vijf weken durende tour met band, waar hij voorheen voornamelijk solo optrad. Vooral in de eerste paar nummers, die natuurlijk van de nieuwste plaat komen, is de onwennigheid te merken. Gelukkig wordt dit gedurende het optreden steeds beter en zijn ook enkele oude nummers in de bandsetting nog veel beter dan solo.
De afstandelijkheid tussen Jurado en het publiek zorgt er toch voor dat het een beetje als tv kijken voelt. De Amerikaan zegt vrijwel niks, op een accidentele ‘thank you’ na, en aan verdere interactie lijkt hij niet eens te denken. De verrassing is daarom des te groter dat Jurado in zijn eentje terugkomt voor de toegift en in het midden van de zaal gaat spelen. Onversterkt, in een doodstille zaal, speelt hij met Cloudy Shoes een van zijn bekendste nummers. Pas hier komt de echte kwaliteit van Jurado naar voren: een man die veel heeft meegemaakt en zijn ziel in zijn nummers legt. Zeker geen rasperformer, maar zijn klungeligheid maakt het alleen maar oprechter en puurder. Na een staande ovatie kan hij niet wegblijven voor een tweede toegift, waarna Jurado en zijn band het publiek uitvoerig bedanken.