Een uitverkocht Oosterpoort wacht zaterdagavond zenuwachtig op de opkomst van Kyteman en zijn orkest. De zaal is tot aan de nok toe gevuld, sommige mensen moeten zelfs buiten de deur van de zaal staan om toch nog maar iets te horen en een glimps op te vangen van wat ze vanavond te wachten staat. Het concert is al wekenlang uitverkocht, nog lang voordat er iets te horen was van Kyteman’s nieuwe plaat.
Met een orkest en een koor staat het podium al flink vol als Kyteman het podium op komt en even zwaait, om zich daarna om te draaien. Inderdaad, de man van de avond staat met zijn rug naar het publiek om ervoor te zorgen dat zijn orkest iedere noot raakt. Geen hip-hop van het eerste uur, maar dat was ook niet de bedoeling van de nieuwe plaat, het gaat Kyteman deze keer meer om muzikale diversiteit. Met Preaching To The Choir is het vooral de opera die de voorgrond claimt. Het is groots en bombastisch, twee woorden die al vaak zijn gebruikt om de nieuwe sound te beschrijven. Het hele publiek is stil en de energie van het orkest is te voelen. Met een steeds grotere intensiteit wordt er naar een hoogtepunt toegewerkt, een enorme muzikale uitbarsting.
Kyteman staat als volleerd dirigent zijn orkest te leiden. Wilde gebaren worden afgewisseld met kreten om toch maar even te laten horen dat ook Kyteman zelf staat te genieten. Elk stuk, zoals Kyteman de nummers zelf noemt, wordt met luid gejuich ontvangen en zelfs tijdens de rustigere nummers kijken de bezoekers gebiologeerd richting het podium. Ondanks dat de hip-hop uit de naam van het orkest is verdwenen, is er deze avond nog genoeg ruimte voor op het podium. Rappers Blaxtar en Pax nemen het voortouw in nummers zoals While I Was Away en Angry at The World, waarin Pax laat zien dat die naast rappen ook opera-stukken kan doen.
Het is deze avond een afwisseling tussen snoeiharde hip-hop en pianospel, een hybride die heel goed lijkt te werken als we het publiek mogen geloven. Niet alles is bombastisch, stukken zoals The Void en Day One zijn een stuk rustiger. Long Lost Friend is een heel aardig jazznummer dat ook goed wordt ontvangen door het publiek. Zelfs in de rustigere nummers is de energie te voelen.
Na dik anderhalf uur is het optreden van Kyteman en zijn orkest voorbij. Maar na een staande ovatie van de hele zaal, komt Kyteman terug het podium op met zijn orkest. Kyteman legt even uit hoe het vroeger ging, dat muziek gewoon niet gestructureerd was en dat dat vanavond ook maar moet worden gedaan. Met andere woorden, Kyteman gaat jammen. Nog een keer mag het publiek meedoen en meejuichen, maar dan is het ook echt voorbij. Een tweede staande ovatie haalt, jammer genoeg, weinig meer uit.