Waar vorig jaar de eerste dagen van festival Hongerige Wolf werden ondergedompeld in modder, worden we deze zaterdag warm begroet door de zon. Het licht weerkaatst op het wijdse Groningse landschap waar het festivalterrein tussen verscholen ligt. Oude en nieuwe bekenden worden begroet op de camping, en na het opzetten van de tent, het uitvouwen van het programmaboekje en het ronselen van zonnebrand, begeeft men zich vol frisse zin en nostalgische opwinding richting het terrein.
Het is weer zover: tijd om te schrijven over een van de kleinste, maar leukste festivals van Groningen – Hongerige Wolf. Gelegen in het piepkleine dorpje dat ook echt zo heet (ja, serieus!) vond het festival dit jaar voor de 13e keer plaats, midden tussen de golvende tarwevelden en glooiende dijken. Wij gingen op pad en werden aangenaam verrast door de uiteenlopende programmering, vriendelijke vrijheid van alle aanwezige mede-festivalgangers die ons meenamen op dan weer de golven van ontprikkeling en dan weer die van chaotisch kunstenaarschap.
Zaterdag
Dorpsstraat 3
Een van de eerste artiesten is een band die ontstond toen vrienden het pand dat vroeger de woning van de dorpspriester was op Dorpsstraat 3. Hierna gingen ze samen muziek te maken wat resulteerde in de industriële post‑punk band Dorpstraat 3. Net zoals priesters soms gehuld kunnen gaan in het mysterieuze zo begint de set van Dorpstraat 3 in een ondefinieerbare sfeer. De twee korgs draaien overuren terwijl de vocalen soms onverstaanbaar blijven. Maar wanneer de oosterse invloeden in de mix worden gegooid zien we hoe het publiek van meewiegen overgaat in onbeschaamd dansen tussen de hooibalen. De drumcomputersstructuren, echoënde synths en scheurende zang vormen een consistent geluid die ons langzaam aan de hand neemt en het spanningsveld van de band wat tussen rauwe postpunk, minimalistische synthwave en experimentele-avant-garde (en dat allemaal in het Nederlands) is een bijzondere opening van de dag.
Levi Boon
Verderop ligt de Tuin van Jan Vogel, waar elke band in het kleine koepelpodium verschijnt alsof ze zo uit een schilderij'tje zijn gestapt. Zo ook Levi Boon, die vanaf moment één iedereen stil krijgt. Wanneer ze haar set akoestisch opent en met haar prachtige heldere alt stem de mensen betoverd horen we naast ons: 'Prachtig!' door fluisterende monden gaan. De indiefolk arrangementen worden door haar steengoede band zonder enige moeite het luchtledige in geworpen. De diepe bariton gitaar zorgt voor een zangerige echo die de nummers een extra dimensie geven. Kinderen worden hier zelfs even tot rust gemaand en wanneer Levi haar laatste noten aanslaat, gaat er een collectieve zucht door het publiek.
Min Taka
Het volgende hoogtepunt van de zaterdag is wanneer Min Taka het podium van het Schapenveld betreedt. De muziek van deze band wordt aangekondigt met de termen 'bubble grunge' en 'pixie pop'. Dat wekt nieuwsgierigheid. Ook al klinken deze termen misschien als wat bij elkaar geraapte woorden, toch voelen ze vanaf moment één op hun plek. Waar de set dromerig begint en zangeres Yasemin Koyuncu, als een echte pixie het publiek meeneemt op een reis door haar eigen hoofd, neemt naar mate de set vordert de grunge de overhand. Vooral de vrouwelijke bassist gooit er een groove uit om u tegen te zeggen. Doordat Yasmin geboren is in Istanbul en op haar 18e naar Nederland verhuisde, wisselt ze in haar set het Engels af met het Turks. Die Turkse invloeden maken van haar set een unieke ervaring die weten te verrassen. Het laat de luisteraar verlangen naar warme, naar kauwgom geurende zomers met een rauw randje.
BUG
Na een broodnodige powernap is het tijd voor de laatste act van vanavond, de zoals altijd beukende set van BUG. Vanaf moment één is het dan ook duidelijk waarvoor BUG gekomen is; om de grond van het Schapenveld te laten trillen. Als een sloopkogel brengt hij zijn mix van rave, punk, hiphop en techno. De cirkelpit wordt geopend en blijft de hele set kolken, vol bezwete gezichten van zowel jonge wolven als intoxicated vaders. Ja, BUG is een lastpak en alles aan zijn set voelt radicaal illegaal, maar toch weet de act te laten zien dat het ook past op een kindvriendelijk festival als Hongerige Wolf. Als aan het einde van de set enthousiastelingen het podium opklimmen om de nacht in te luiden, is het overduidelijk dat dit het hoogtepunt van de eerste dag is.
Zondag
Na het optreden van BUG is er door velen nog lang gedanst bij de Betonplaat (misschien iets te lang), dus opstarten op zondag is een kleine uitdaging. De brandende zon is meedogenloos en houdt geen rekening met kloppende katerhoofden. Maar na een korte pitstop bij de mini Spar op de camping voor een kop koffie en een croissantje, zijn velen er weer klaar voor om zich onder te dompelen in al het moois dat de Wolf ons deze zondag nog te bieden heeft.
Cardigan Inn
De dag begint met de Amsterdamse post‑punk/new‑wave band Cardigan Inn. Deze band mixt invloeden van Talking Heads, Parquet Courts en King Gizzard tot een energieke set die zowel dansbaar als scherp klinkt. De sound balanceert strak gitaarwerk, stuwende baslijnen, puntige drums en synths en voelt aan als een moderne twist op jaren ’80 post‑punk. Frontman Pablo Nollet staat gehesen in pak op het podium en doet haast denken aan een jonge Jarvis Cocker van de band Pulp. De set is net zo strak als zijn pak en door de ruige pulse van de gitaren en de repetitieve riffs vervelen we ons geen moment. Vrije zielen dansen in de volle zon voor het podium terwijl anderen in de luwte van de tent meedeinen met de eclectische sound van Cardigan Inn. Een lekker begin.
Lo
Dan is het tijd om de weg terug te maken naar de tuin van Jan Vogel. Hier aangekomen trekt een persoon volledig gehuld in zwarte kleding de aandacht. Dit is vast geen bezoeker, en inderdaad, even later betreedt deze mysterieuze en beeldschone verschijning het podium. Het is tijd voor Lo. Lo is het muzikale pseudoniem van Loïs de Vries, een intrigerende artiest die met verfijnde, ambient-droompop een intieme luisterervaring creëert. Haar mix van producerstalent, toetsenwerk en meerstemmige, atmosferische zang laat haar bijna samensmelten met de oase van uitgestrekte velden die het decor vormen van haar set. Haar optreden op dit kleine, sfeervolle podium past dan ook precies bij de fragiele, natuurgerichte kwaliteit van haar muziek. Toch zorgt deze fragiele en low-fi sound er ook soms voor dat haar woorden in het luchtledige verdwijnen en geen enkel nummer echt boven een ander uitsteekt. Er is nagenoeg geen reliëf of opbouw waardoor de set enkel blijft kabbelen. Maar zeg nou zelf, een beetje kabbelen op de zondagmiddag, daar is ook eigenlijk niks mis mee.
Alexander Moto
Na dit welkome verstillend intermezzo is het alweer tijd voor de laatste show in de tuin van Jan Vogel. Die is van Alexander Moto en zijn producer Olivier4444. Deze Gronings/Friese artiesten komen hier in de Tuin van 'Jan Bird' een akoestische set brengen met allemaal liedjes van Moto's laatste album rups. Een innemende en ontwapenende set. Alexander Moto heeft een gunfactor om u tegen te zeggen, maar niet alleen zijn grappige opmerkingen tussen de liedjes door en zijn open houding zorgen ervoor dat het publiek aan zijn lippen hangt; ook zijn mooie ronde liedjes vol introspectie, humor en eerlijkheid zijn een verademing. En wanneer Johnnylovesme ook nog een nummer meedoet spat het plezier van het kleine podium af en straalt zo het publiek in. Een waardige afsluiter van dit mooie intieme podium, want wie én oude mensen het woord saaf (geld) kan laten scanderen én daarna een nummer kan rappen over de akkoorden van I don't know why van Norah Jones, ja die is geen rups meer maar een vlinder.
MEERKAT
Dan moet natuurlijk ook het Schapenveld nog op een waardige manier worden afgesloten en daar lijken de mannen van MEERKAT dan ook de perfecte kandidaten voor. MEERKAT is een frisse, Utrechtse jazz‑fusionband die met hun eigenzinnige mix van jazz, funk, hiphop en elektronische beats hier vanavond jong en oud samenbrengt. Het lichtvoetige enthousiasme en de bevlogen muzikaliteit van het vijfkoppige ensemble is aanstekelijk en bevrijdend. De nummers zijn sterk ritmegedreven en de trompet is flink bewerkt met effecten, wat zorgt voor dromerige, zweverige klankwerelden. Maar naast deze dromerigheid zijn de mannen zeker ook funky en brengen ze het langzaam wat leger geworden Schapenveld toch nog één laatste keer aan het dansen. Een perfecte afsluiter van deze zonnige zondag.
En terwijl de laatste klanken langzaam wegsterven langs de schapen en de wolven, rest slechts de weg door de klei terug naar de bewoonde wereld. Hongerige Wolf 2025 voelde als een vluchtige vakantie in een land van dijken en golvende tarwevelden, waar vrijheid, kunstenaarschap en liefde voor muziek de boventoon voerden. De uiteenlopende acts zorgden voor een weekend vol verwondering, en Hongerige Wolf heeft menigeen wederom omver geblazen.