In de Walrus is het druk en warm als The Mudd het podium opkomt. Zagen we die vorig jaar ook niet op Grunnsonic? Jazeker, maar de band heeft in een jaar tijd toch wel wat stappen gemaakt. De band klinkt hechter en meer “to the point”. Gebleven zijn de breed uitwaaierende gitaarpartijen met veel effecten. Iets dat voor het grootste deel goed werkt, behalve bij The Boy With The Thorn In His Side, een cover van the Smiths. Maarja, ze hebben dan ook geen Johnny Marr in de band zitten. En bassiste/ zangeres Taska kan wel zingen, maar is geen Morrissey. Ze is gelukkig wel heel erg zichzelf in veel andere liedjes waar haar simpele maar o zo effectieve bas-spel de songs niet alleen ondersteunt, maar zelfs draagt. Het hoogtepunt blijft afsluiter Love Apparatus, waarin alle elementen die the Mudd leuk maakt bij elkaar komen. Het nummer is al wel een dik jaar geleden uitgekomen. Hoog tijd voor een opvolger dus!
De vrijdag van Eurosonic wordt bijna elk jaar gekenmerkt door grote drukte. Zo ook dit jaar. In De Walrus resulteert dit in een dicht opeengepakte mensenmassa die maar al te graag een glimp willen opvangen van het Gronings talent dat daar zijn kunsten tentoonspreid. Helaas voor de bezoekers die hopen op rust en kalmte, gaat het niet om een rustige singer songwriter, maar krijgen ze twee zinderende shows van The Mudd en De Kat voor de kiezen.
De Kat in het bakkie
En daar zijn ze dan weer! De mannen van De Kat zijn terug van weggeweest. En ze hebben versterking meegenomen. Waar de toekomst van de groep begin vorig jaar nog op losse schroeven stond, lijkt die nu zonnig en hoopvol. Er is wel wat veranderd. Want waar De Kat je eerst meenam op een instrumentale reis door je eigen fantasie, wordt je nu bij de hand genomen door de nieuwste aanwinst van de band, zanger Goya Buitenhuis. Met deze nieuwe aanpak blijkt de groep een gouden greep te hebben gedaan. Niet alleen omdat Buitenhuis een geboren frontman blijkt te zijn, maar ook omdat de muziek van de nieuwe EP die eraan komt veel indringender lijkt te zijn dan het vorige werk. Daarbij brengt de muziek van De Kat nu het beste van twee werelden bij elkaar. En dat werkt fantastisch. De nog altijd fabuleuze instrumentale partijen voelen een stuk specialer nu deze worden afgewisseld met vocalen. Dit alles resulteert in een spetterende show met een enorme Led Zeppelin-vibe. Laat die EP maar komen!