Animalsonic, een van de vele randprogramma's tijdens ESNS. Dit jaar waren o.a. Money & The Man en Tricklebolt van de partij. Een voor een breken ze langzaam het Pakhuis af.

Tricklebolt begint lekker op tijd. Een paar minuten voor half tien is het zo ver en Het Pakhuis staat al gezellig vol voor AnimalSonic. Voor degene die Tricklebolt al een beetje kent, begint het optreden opvallend swingend. Met vijf man is het podium van Het Pakhuis propvol en het is geen wonder dat, naast de haren van de bandleden, de toms van de drummer in het rond vliegen. De frontman wenst ons veel plezier en dat lukt wel met de opruiende loopjes van de groep. Wanneer ze hun nieuwe single Sunday beginnen, raden ze het publiek aan zich vast te houden.

De hele band lijkt te leunen op de ronkende bas. Of dit komt doordat die keihard staat, of omdat de bassist goed is. Duidelijk wordt dat niet helemaal, wel is het jammer dat de toetsenist hierdoor niet goed te horen is. Hij komt pas aan het einde boven de rest uit met een solo, en is daarmee meteen het hoogtepunt van de show. De rest ragd er op los en de composities zijn behoorlijk recht-door-zee. Dit maakt het op muzikaal vlak wat saai. Toch weten de jongens het aandacht van het publiek vast te houden, want het gaat van aarzelend meeknikken aan het begin van de show naar luid applaus aan het einde. Een voordeel aan het simpele raggen: deze band is moshpit-waardig. Wel jammer dat Het Pakhuis daarvoor niet genoeg ruimte biedt.

Money & The Man zetten het publiek voor een uitdaging

Hierna mag Money & the Man het podium overnemen. De zanger-gitarist Henk Wesselink komt op met een vunzige gitaar met uitstekende snaren. Gevaarlijk voor je ogen, zou je denken, maar het is toch vooral een teken die uitstraald hoe rock ‘n roll de twee mannen zijn. Tijdens het inspelen is het al duidelijk: dit wordt een bak lawaai. Er wordt keihard gewerkt, en gezweet. Weer lijkt het drumstel zijn leven niet zeker. Door veel wisselingen van ritme lijkt voor de luisteraar soms de structuur wat zoek te raken. Maar dat maakt de band juist uitdagend.

Zelf zeggen ze dat ze even wat nieuwe nummers willen uitproberen in deze: 'repetitie voor publiek'. Sympathiek wel, als je het zo brengt. Maar het is daarentegen wat jammer dat de gitarist iets te vaak moet stemmen. Na een paar nummers klinkt zijn instrument al enigszins vals en de drummer lijkt het ook te merken. Gelukkig worden er tussen het stemmen door fijne nummers gespeeld, zoals I Wanna Know, dat bekend is bij het publiek en goed wordt meegezongen. Voor het rock-georiënteerde publiek is het zeker hitgevoelig. Money & the Man is al met al een fijn soepele en wendbare rockband, die met zijn tweeën het geluid van tien mannen produceert.