“Ladies and gentlemen, welcome to the theatre” roept de uit Canada afkomstige Patrick Watson met een Engels accent bij opkomst, wat de zaal direct aan het lachen brengt. Al bij het eerste nummer blijkt dat de bandleden houden van experimenteren op het podium. De cd “Close to paradise” is de rode draad, waarmee ze live aan het breien slaan. Ter plekke opgenomen geluiden worden gebruikt als sample om de nummers uit te bouwen. De bandleden wisselen nu en dan van rol en daarbij valt vooral drummer Robbie Kuster op. Hij weet ook wel raad met lieflijke belletjes en een xylofoon. Kop en staart van de bestaande nummers blijven intact, maar daartussen gebeurt er heel veel op het podium. Het is bijzonder om te zien hoe de nummers live aan- en dan weer uitgekleed worden. Een bijzonder element in de show is de onversterkte versie van het nummer “Man under the sea”. De spots richten zich op Patrick, die het publiek toezingt vanuit de linkerloge, onderwijl grapjes makend met gitarist Simon Ansell (eerder op de avond door Patrick uitgeroepen tot 'employer of the month') in de rechterloge. Drummer en bassist beheren het ritme door op het podium te stampen. De zaal zingt mee, eerst hard, dan steeds zachter, tot een fluistertoon is bereikt. Een ontlading volgt in de vorm van een staande ovatie. De band speelt nog een toegift van drie nummers. Eerst het prachtige “The storm”, waarin de sfeer wordt bepaald door een zingende zaag. Daarna gaat het licht uit voor een solo van Patrick achter de piano. Aan het publiek de keuze: een nieuw nummer of het bekende “The great escape”. Het wordt het laatste en dat is maar goed ook lacht hij, want hij kan het nieuwe nog niet spelen in het donker. Na het dromerige “Sleeping beauty” neemt de zaal afscheid van de band.