Eurosonic op de vrijdag was met zijn enorme diversiteit niet alleen goed om jezelf onder te dompelen in een ware smeltkroes van culturen, het was ook een gelegenheid waarbij je de Stad geheel getransformeerd zag. Even was Groningen de hoofdstad van Europa. Dat Eurosonic ook een media-evenement van jewelste is, kon je al gelijk merken aan de alom aanwezige pers, nog vroeger verzameld dan wie dan ook Vrij aan het begin van de avond in Grand Theatre zag de Belgisch-Congolese Baloji eruit alsof hij zich goed thuis voelde op het podium. Zijn energieke Franstalige hiphop ondersteund door een keihard dreunende ska/reggea-achtige band inclusief fraaie achtergrondzangeres viel goed. Menigeen in de zaal beantwoordde dan ook Baloji's oproep: "Put your hands up!" Shangri La in Vindicat daarentegen klonk flets en ongeïnspireerd. Ze slaagden er niet in om beter te klinken dan de gemiddelde rockband en kwamen in eerste instantie niet overtuigend over met de in moedertaal vertolkte zang en - toegegeven - catchy deuntjes. Het begon echter later stukken beter te klinken, alsof de band eerst moest opwarmen. De Duits/Romeense Miss Platnum - die overigens veel weg had van een kruising tussen Oprah en Beyonce - kwam gelukkig met het echte werk. De hiphop-diva liet letterlijk de muren trillen met haar werkelijk daverende pro-femme show, compleet met blaasinstrumenten, tweede en derde zang en veel slagwerk. Het optreden was een feest om mee te maken, haalde ieders voeten van de vloer, ieders handen in de lucht en liet je geloven dat Miss Platnum op zijn minst Europa bezig was te veroveren. Niet lang daarna rond half elf was het in een stampend vol Vera al een ondoenlijke klus om de bar te bereiken, laat staan het podium. Hierop stond het Zweedse Cult of Luna, een symfonische doom-metal band met voor de verandering niet al teveel typische grunts, krijsen en scheurende gitaren. De mensen die als sardientjes in een blik op elkaar waren geperst werden getrakteerd op een heel interessante mix aan hard en zacht geluid. De muziek van Cult of Luna was overweldigend en nodigde uit om heel stil intens te staan luisteren. Minutenlange dromerige stukken waren eerder regel dan uitzondering en het brute metalgeweld leek eerder bijzaak dan hoofdzaak. Erg moeilijk te verteren voor de doorsnee metalhead, een juweeltje voor de kenner. Simplon was het zoveelste bomvolle podium waar de mensenmassa in ieder geval in grote getale op was komen dagen voor Robyn, "The Konichiwa-bitch" uit Zweden die opwekkende en stoere electropop maakt. Met thuis een nummer 1 hit, een A-listing op BBC Radio en reeds geboekte optredens aan beide kanten van de Atlantische oceaan waren de verwachtingen rond deze dame hooggespannen. Die waren geheel terecht. Tijdens haar geweldige optreden bedankte ze het wild geworden publiek regelmatig en noemde ze zelfs "schattig". Gelukkig heeft Robyn ondanks haar succes nog lang geen sterallures gekregen.