Een bluegrass band als winnaar van de Vera Poll, dat was toch wel even een verrassende ontwikkeling in 2004. Bluegrass- en mountainmuziek zijn sinds een jaar of acht dan wel bezig aan een opmerkelijke wederopstanding (mede door het onverwachte succes van de geweldige film "Oh Brother where art thou" van de Coen broers), maar dat zoiets ook tot gitaar- en danstempel Vera zou doordringen... Ja dus. Daarbij wordt wel eens een beetje ten onrechte de observatie gemaakt dat de Hackensaw Boys een "mengeling van punk en country" zouden zijn, of roots a la de Ramones, maar dat is een misvatting; bluegrass muziek is van zichzelf al snel, energiek en ruig, net zoals mountainmuziek meeslepend, hartstochtelijk, rauw en van hart tot hart is. De dingen die rock and roll in zijn puurste vorm ook zo onweerstaanbaar maken. Daarnaast zijn beide stromingen ontstaan vanuit de heuvels van Virgina, Kentucky en Tennessee dus niet het diepe zuiden of de prairies van het westen. Wat de Hackensw boys wél in deze muziek inbrengen is een punkachtige do-it-yourself mentaliteit, waarbij enthousiasme belangrijker is dan virtuositeit. Hoewel de meeste Hackensaw's inmiddels behoorlijk bedreven zijn geworden op de fiddle, banjo, acoustische gitaar, contrabas en zo meer, waarbij ook nog eens regelmatig van instrument wordt gewisseld. Bovendien schrijven ze hun eigen liedjes en voelen ze zich verwant aan rock & roll helden als the Ramones. De band is in feite een groot collectief waarbij muzikanten soms komen en gaan. De ene keer staan ze met zes man op het podium en dan weer met acht. Het was in dit geval jammer dat zanger/ gitarist Shiner Hackensaw de band heeft verlaten om solo te gaan. Zijn mooie stem werd vooral gemist in de wat rustige introspectieve liedjes zoals "Alabama Shamrock". Daar staat tegenover dat de feestnummers zoals "Canonball" en het geweldige "Oh, Girl" en "Look Out" er geweldig uitkwamen, en de samenzang stond als een huis. Leuk van de Hackensaw Boys blijft ook dat ze niet geforceerd het publiek betrekken in meezingen, klappen of dansen, maar dat dit gewoon spontaan gebeurt. Heel aardig was de toegift waarbij de band het kleine beetje versterking helemaal ontplugde en midden in de zaal een aantal liedjes speelde. De feestvreugde was inmiddels behoorlijk gestegen en zo hoort het ook bij bluegrass en folk. Muziek die immers ooit bedoeld was om troost en vertier te bieden in het harde bestaan van de "miners" en "dirtfarmers" in het arme deel van de Appalachen. De Hackensaw boys mogen dan misschien dichter bij hun eigen roots liggen dan ze zelf denken, hun muziek is net als rock & roll tijdloos en zal altijd weer nieuwe liefhebbers aan zich binden.