Lange tijd moesten reggaeliefhebbers zich verschansen in de kleine zaal van de Oosterpoort, maar vanavond wordt de grote zaal weer eens ingezet, tot tevredenheid van het publiek: de akoestiek van deze ruimte leent zich uitermate goed voor de traag echoënde reggaedrums, de wah-wah gitaren en de lome zang. Zo ook vanavond, wanneer roots reggae veteraan Gregory Isaacs er zijn opwachting maakt. Na een energiek voorprogramma van the K-Queens en United Sounds wandelt er een oude man in een glanzend pak rustig het podium op, strekt zijn rug en zakt eens soepel door zijn knieën: Gregory Isaacs is er klaar voor. Zodra hij zijn eerste nummer inzet wordt al duidelijk dat hij zijn optreden in een lage versnelling zal afwerken. Het hoeft allemaal niet meer zo snel. Geroutineerd zingt hij zijn oude hits met een fris jasje van de veel jongere begeleidingsband Wyya. Night Nurse, Hush Darling, Number One, If I don’t have you op standje 65+. En Greg hoort ons niet klagen, want heen en weer deinen in dit tempo sluit naadloos aan op zijn positieve boodschap van, u raadt het al, love, peace & unity. Veel hoeft hij er niet voor te doen om de meerderheid van het publiek in de ban van zijn show te krijgen, mede omdat hij tijdens zijn optredens kan rekenen op een grote schare fans, kenners en reggaelovers in de brede zin. Toch is het contrast tussen het opzwepende voorprogramma en zijn volkomen relaxte en geroutineerde deel van de avond groot, iets waardoor hij af en toe de aandacht van de bezoekers verliest. Groot was dan ook de ontluistering toen hij er na amper een uur al mee ophield. Begrijpen konden we het wel (het uithoudingsvermogen van een dertigjarige heeft hij immers niet meer) maar of we het er mee eens waren… Nee. ‘t Was gewoon te kort. En da’s positief bedoeld hoor.