Behoorlijk teleurgesteld in de waardering die hij oogstte met zijn Supersub, hief zanger – en van oorsprong Ier - Felix Maginn de band in de laatste dagen van 2003 op. In Moke speelt nog een ex-Supersubber; drummer Rob Klerkx. Zoals het nu lijkt, heeft Maginn wat aandacht betreft niets te klagen. Modfather Paul Weller vroeg ze persoonlijk in zijn voorprogramma te spelen, en dus stonden de jongens eind vorig jaar zomaar ineens twee avonden voor een uitzinnig Londens Forum te spelen. Moke verscheen in De Wereld Draait Door en veroverde verder harten bij BNN’s That’s Live op Lowlands en eerder dit jaar op London Calling. Hulp kwam verder uit onverwachte hoek: de NOS besloot single Last Chance te gebruiken als eindtune voor de verslagen van de Champions League-wedstrijden. Zo had Moke met Last Chance meteen een bescheiden hit te pakken. In Vera wordt gekozen voor een rustige en gedragen opening. Emigration Song opent met wat synthesizers, waarover Maginn met zijn donkere stem zingt over afscheid van liefde en vaderland. Langzaam wordt het tempo opgevoerd, en voor je het weet is het nummer vervormd tot stampende Britse rock. Met albumopener This Plan wordt de zaal definitief wakker geschud en zijn de eerste voorzichtige bewegingen in de zaal te zien. Het gebruik van een piano op het podium zorgt voor nét dat beetje extra gelaagdheid in het geluid. Moke is een bijna onwrikbare band, die zonder opsmuk haar nummers brengt. Teksten als “You and I we’re beautiful, we’re gonna rule the world,’ hebben we nu echter wel vaak genoeg gehoord. Gelukkig hebben ze ook nieuw werk en daarvan maakt vooral Home Without A Heart veel indruk. Een mooi, ingetogen nummer met een prachtige statige melodie. Sweet Morning is vooral catchy, en krijgt de voetjes flink van de vloer. Al met al een solide concert van deze band. Toegegeven, de Britse invloeden zijn overduidelijk aanwezig. Maar gelukkig is dat, in tegenstelling tot in de nadagen van Supersub, geen diskwalificering meer.