Met de release van zijn tweede cd lijkt Razorlight de definitieve stap naar het grote publiek te hebben gemaakt. Bijna steevast is de band met zijn uitgebrachte singles terug te vinden in de bovenste regionen van de MTV Brand New Chart. Daarnaast is de ‘eer’ van een TMF-superclip (America) en een optreden op de TMF Awards de groep al ten deel gevallen. Bovendien werd frontman Johnny Borrell door Oor laatst pontificaal op de cover gepresenteerd als dé man van 2006. Tot veler verbazing treedt Razorlight nog gewoon op in de kleinere popzalen van Nederland. Zo werd gisteravond de Oosterpoort vereerd met een bezoek. Het feit dat de kleine zaal (waarom speelt een dergelijke band niet in de grote zaal?) tot de nok toe gevuld was, zegt genoeg. Razorlights muziek spreekt een groot en gevarieerd publiek aan. Om dit publiek op te warmen, was er een voorprogramma geregeld. The Girls uit Meppel mochten de aftrap verzorgen. Best leuk natuurlijk, maar ga dan niet eindeloos lopen ouwehoeren tussen de nummers door. Speel een lekker deuntje en laat de eer aan de echte mannen! Onder het genot van een denderende intro van drummer Andy Burrows betraden de echte mannen het podium. Hoewel, echte mannen? Er bleek maar één echte man aanwezig te zijn. Frontman Johnny Borrell is namelijk Razorlight. In zijn kenmerkende strakke witte broek en gescheurde hemdje lijkt hij te groot voor het podium. Gitaristen Björn Agren en Carl Dalemo zijn slechts vulling, en lijken in hun gewone kloffie willekeurige roadies. Gelukkig wel met verstand van gitaarspelen, want dat kunnen de beide heren. Met een strakke drumsolo werd de toon gezet. Razorlight denderde door de setlist. Als een opgevoerde locomotief stoomde de band dwars door de Oosterpoort. De ingetogenheid van de nummers op de tweede cd was ver te zoeken. Razorlight was op stoom, en niet te stoppen. Al bij het tweede nummer kreeg Borrell de handjes de lucht in. De opgevoerde uitvoering van de nummers sloeg aan en Razorlight denderde door. Het duurde dan ook niet lang of het hemdje van Borrell bleef achter in de coulissen. Even leek de aandacht te verslappen. Een traag intro van het nummer In The City leek overstemd te worden door geroezemoes van stoom afblazende en uithijgende meezingers. Gelukkig maar voor even, want Borrell bood waar voor zijn geld. Het tempo werd snel weer opgevoerd en de locomotief denderde voort. Pas in de toegift nam Borrell even echt gas terug. Hij speelde in zijn eentje een mooi luisterliedje, waarin een nummer van de Kings Of Leon deels gecoverd werd. Echt gas terug nemen was echter niet besteed aan Borrell en co. De band speelde nog twee opgevoerde nummers en vertrok met een voldane blik van het podium. Conclusie: Johnny Borrell is Razorlight en Razorlight is explosief. Borrell zou er alleen verstandig aan doen af en toe wat tempo terug te nemen. Anders spat hij straks in brokstukken uiteen, en dan weet morgenvroeg niemand meer wat er gisteravond is gebeurd. Gelukkig was gisteravond overtuigend genoeg om Razorlight bij te schrijven in de boeken.