Maandag betrad in De Oosterpoort de Deense band Saybia de bühne, voorafgegaan door de eveneens Deense band Grand Avenue. Ondanks het feit dat het het begin van de week was en zo vlak voor Sinterklaas hadden minstens vijftienhonderd mensen er de tijd en geld voor over om deze soft-rockers van het kleine Noordelijke land te bezichtigen. En de reden waarom is ook niet zo moeilijk te begrijpen als je erbij was: Saybia speelde het dak eraf. Grand Avenue klonk op een positieve manier een beetje als Coldplay qua zang, met oneindig zwoele, sussende en doordeinende gitaarriffs. De sound van deze band bracht je in droomtoestand waarvan je zou willen dat het nooit ophoudt. Een steengoed voorprograma dus. Tijdens de opbouw van het podium voor de entree van Saybia die minstens een half uur duurde en het uiterste van het publiek vergde (men begon al te joelen al ware ze getuigen van een voetbalwedstrijd) galmde het in de grote zaal door het geroezemoes van honderden stemmen. Deze verstomden echter allen nadat de artiesten voor wie iedereen gekomen was onder luid applaus opkwamen en daarna de eerste noot inzetten. Gelijk viel de heldere en duidelijk stem op van zanger en frontman Søren Huss, die erg goed te horen was boven de begeleiding uit (zelf speelde hij een semi-akoestische gitaar of een "gewone" elektrische gitaar). Dit wil niet zeggen dat de zang de instrumenten overschreeuwde, integendeel. Aan alles kon je horen dat de geluidskwaliteit superieur was, precies wat je kan verwachten van een band met een reputatie als Saybia, of de entreeprijs van €27,50. Inhoudelijk waren de nummers die Saybia ten gehore bracht opzwepend, dramatisch en goed uitgebalanceerd. Het klinkt lief, maar aan de andere kant rockt het stevig. Erg gaaf was dat op bepaalde momenten vier van de vijf bandleden tegelijk zongen (hoezo achtergrondkoor nodig??). Niet te onderschatten was de inzet van de elektronische piano (dus géén keyboard). Het was niet te dominant aanwezig, maar hielp wel significant mee om die typische Saybia-sound te produceren waar velen mee weg lopen. Op tv/radio klinkt Saybia vaak erg soft, maar live krijg je dat gevoel helemaal niet. De band komt vrij solide en ervaren over en speelde het publiek plat zonder teveel te strooien met hun top 40 hits, wat veelzeggend is voor de kwaliteiten van deze band. Af en toe kreeg je letterlijk kippenvel, zo mooi klonk het. Toen tegen het einde als verrassing drie nieuwe nummers werden gespeeld, Godspeed Into The Future, Angel en Eyes On The Highway, van het zojuist voltooide derde album van Saybia, ook Eyes On The Higway genaamd, waren de verwachtingen dan ook hoog gespannen. Deze werden moeiteloos waargemaakt. Met extra's zoals een uitbundige lichtshow en kunst geprojecteerd op een groot scherm achter het podium en een toegift van ruim een half uur was het optreden meer dan compleet.