Wie woensdagavond na het bericht dat Andre Manuel en Def P niet met het Beukorkest mee zouden spelen, teleurgesteld huiswaarts keerde, mag zichzelf voor zijn/haar hoofd slaan. Of liever: beuken. Want het Beukorkest was, ook zonder hen, fantastisch. Maar wat wil je ook, met een podium vol topmuzikanten… Uitblinkend in kakofonie. De heren van het Beukorkest speelden het allerliefst allemaal door elkaar. Maar het resultaat was prachtig en meeslepend. De potten en pannen kwamen tevoorschijn, er sloeg iemand uitgelaten op een koffer en de megafoon werd ter hand genomen. Het optreden van het Beukorkest was één grote, inspirerende jamsessie. Een jamsessie zonder egotrippers, maar met zeer goede muzikanten die elkaar aanvulden, de ruimte gaven en aanspoorden. Het Beukorkest werd dit jaar opgericht door Stuurbaard Bakkebaard en kunstenaar Rik van Iersel. En het waren niet de minsten die daar op het Vera-podium bij elkaar stonden. Johnny Dowd was onder hen, het voltallige Stuurbaard Bakkebaard, maar liefst drie drummers, allerhande percussionisten, gitaristen, zangers, blazers en een rapper. Al met al vijftien man, die niet één maar meerdere instrumenten bespeelden en af en toe van rol wisselden. Iedereen was bereid een stapje terug te doen. En dat leverde een zeer afwisselend repertoire op. Van de vervlogen rock-’n-roll van de uit de dood herrezen Dead Elvis, tot bezwerende preken, wonderschone jongenszang met banjo, Americana met de doorrookte stem van Johnny Dowd en de dansbare potten-en-pannen-muziek van Stuurbaard Bakkebaard. Er werd gedanst en het publiek verbaasde zich over het feit dat je met een aantal ploppende plastic zakken blijkbaar prima een zanglijn kunt begeleiden. De muzikanten maakten nog een ronde door de zaal als een fanfareorkest op een uit de hand gelopen huwelijksfeest. Of er een cd komt, is maar zeer de vraag. Maar één ding is duidelijk: het publiek wil zeker meer.