Als je in het voorprogramma van een 'grote' band speelt, is het lastig om een plek te vinden voor je eigen apparatuur. De backline van de hoofdact neemt vaak het halve podium in beslag, en voor de opener van de avond is het dringen geblazen wanneer je daar je versterkers, instrumenten en jezelf tussen moet wringen. Vooral twee drumstellen laten weinig ruimte over. Vox Von Braun loste dit probleem echter stijlvol op door het drumstel naar één van de uiterste flanken te verplaatsen, bijna letterlijk tegen de muur en half verscholen achter de befaamde speakers van Vera. Het is typerend voor de Groninger band, die de dingen op zijn eigen manier doet. Zich niets aantrekkend van de grillen en trends die de popcultuur rijk is (iets wat we niet kunnen zeggen van hoofdprogramma The Rifles), maken ze nu al drie jaar lang op indiepop van de jaren negentig geïnspireerde rock. Daarbij hebben ze ook duidelijk veel geluisterd naar het onvolprezen Jesus & Mary Chain. Rammelende feedbackpop dus, zoals we dat vijf maanden geleden al zagen tijdens de Subroutine labelavond in Vera. Echt veel lijkt er niet veranderd in die vijf maanden. De bandleden zijn echter wederom wat beter op elkaar ingespeeld. De drummer komt nog slechts sporadisch niet uit met zijn roffels en het geluid is misschien een beetje aan de zachte kant, maar wel erg goed. Terwijl Jan Willem alweer heeft afgetikt en samen met bassiste Maike het volgende nummer inzet, staat gitarist Frank nog rustig aan zijn versterker te draaien, om vervolgens met een lichtelijk verdwaalde uitdrukking op zijn gezicht alsnog in te vallen. Midden in een andere track neemt zanger/gitarist Wymer op zijn dooie gemak alle tijd om zijn effectpedaaltjes goed in te stellen, waardoor het nummer bijna twee minuten wordt opgerekt en de bandleden elkaar vragend aankijken: hoe zullen we eens naar het einde toewerken? Het hoort allemaal bij de charme van Vox Von Braun, dat zich op het podium bedient van een quasi-verveelde, amateuristische houding die ze erg goed staat. Niet iedereen zal er van gecharmeerd zijn, maar anderen lopen er mee weg. Terwijl de rock-'n-roll aan het begin en einde van het optreden overheerst, maakt die in het middengedeelte plaats voor een dromerigere en lomere aanpak, die bij vlagen doet denken aan de atmosferische noisepop van My Bloody Valentine. Vox Von Braun doet dit op een zeer oorspronkelijke manier. En het lijzige dat de band het hele optreden lang uitstraalt, zowel in muziek als in podiumpresentatie, komt hier stukken beter tot zijn recht dan in de rechttoe rechtaan-kant van de band. Het is dan ook vooral het middengedeelte van de set dat doet uitkijken naar de binnenkort op vinyl te verschijnen splitsingle met De Nieuwe Vrolijkheid.