Zijn tandenborstel, zijn straaljagerhelm, zijn badkuip, zijn gepimpte gokkast: het staat of ligt allemaal in de blauwe zaal van het Ploegpaviljoen in het Groninger Museum. Eigenlijk is het niets meer dan de leefomgeving van Herman Brood. Dit is de plek waar Brood zijn schilderijen en tekeningen maakte, waar hij gedichten schreef en songteksten, maar ook slapen deed hij hier. Alles is vanuit Amsterdam overgeheveld naar Groningen, alleen de originele muren ontbreken. Aan alles zie, ruik en proef je dat hij er jaren gewerkt heeft. En toch klopt het niet, in een atelier moet gewerkt worden. Schelden als het niet lukt, blij zijn met een mooie tekst, spuiten omdat je Herman Brood bent en slapen omdat je niet anders kan. Niets van dit alles gebeurt er. Toch is het allemaal wel erg tastbaar. Bij zijn bed speelt de film Trainspotting. Zijn eigen muziek schalt door het atelier. Oude schoenen liggen her en der verspreid, en ook zijn kledingkast staat er goed gevuld bij. De foto’s van Anton Corbijn zijn weer gewoon goed. De schilderijen van Brood zijn ook van het bekende niveau. Nieuw zijn de foto’s uit de privé-collectie van Xandra Brood. Vakantiekiekjes, verjaardagen en meer triviale dingen. Het mooiste van die foto’s is dat je direct een beeld van de hele situatie krijgt. Je stelt je direct voor hoe zoiets afloopt, omdat het Fenomeen op de foto staat. Brood is niet meer, en dit is wat er nog over is. Voor de echte fans van Hermans werk is het zeer de moeite waar. Voor diegenen die benieuwd zijn naar de werkwijze van de eigenzinnige beeldend kunstenaar, is het een leuk kijkje in de keuken, maar ook niet meer dan dat.