Op Pinkpop dit jaar waren Pete Murray en zijn band The Stonemasons al te bewonderen. Hoewel hij in thuisland Australië een enorme status heeft, is Murray hier niet echt een bekende naam. Maar hij verkocht zondag wel mooi de Melkweg uit. Murray wordt qua muziekstijl wel vergeleken met Jack Johnson en verwanten van deze overbekende ‘surfdude’. Het zijn inderdaad allebei singer/songwriters met een backup-band, maar bij Murray zit er toch wat meer pit in. Popsongs met een rockrandje speelt ie. In het voorprogramma staat Lucky Jim, dat bestaat uit Ben Townsend, drummer/producer en een singer/songwriter-helft: Gordon Grahame. Deze laatste staat dan ook alleen op het podium. Back to basic, alleen gitaar en zang. Leuke nummers met af en toe een Bob Dylan-achtige sound. De toon van de avond is gezet. Dan Pete Murray. Ook solo. Geen band, wel een een mondharmonica en een cajòn: een ‘trommelkist’ die hier gebruikt wordt als bassdrum en tegelijkertijd om op te zitten. Het is inmiddels toch redelijk vol, maar iedereen bijft stil bij de eerste paar nummers. Naarmate de ter plekke gevormde setlist vordert, wordt Murray steeds losser en betrekt hij het publiek meer bij de performance. Verzoekjes, achterliggende gedachten van verschillende nummers, bijzondere totstandkomingen van liedjes, een biertje van een toeschouwer krijgen en opdrinken: het kan allemaal. De muziek lijdt er totaal niet onder. Loepzuiver, alsof je een cd op hebt staan. Muisstil is het bij Ten Ft Tall, en er wordt meegezongen bij So Beautiful. Er worden veel liedjes van het eerste album Feeler gespeeld, maar ook nieuwe songs van het album See The Sun komen voorbij, waaronder Opportunity en de titelsong See The Sun. Na ruim een uur komt er een eind aan een relaxed optreden van Pete Murray. Als toegift speelt hij nog Better Days, en daarna kan Murray zich opmaken voor het signeren van zijn merchandise.