Ik had in de aankondiging gelezen dat Heather samen met een violiste en een pianist zou optreden, en was dus ook niet echt verbaasd om het publiek op stoeltjes te zien zitten. Wat een contrast met haar hippieachtige optreden op Lowlands, enkele jaren terug. Maar goed, ik kom voor de muziek en niet om te stagediven. Het podium staat vol brandende kaarsen en Heather ziet er, gekleed in een klassiek wit jurkje, prachtig uit. De droevige liedjes komen in het bijzijn van de viool goed tot zijn recht. Het klinkt allemaal erg meeslepend en kwetsbaar. Net als we met zijn allen in een depressie dreigen te raken, zorgt de piano ervoor dat het net niet té zwaar wordt allemaal. Na de pauze spelen de violiste en pianist (die het in het echt ook met elkaar doen) iets uit eigen werk. Het eerste nummer is echt goed: het enorme bereik van de viool is als een achtbaan van melodieuze variatie. Het squeaky zigeunerliedje erna is minder, en ze breekt twee snaren. Hierna stapt Heather het podium weer op in een casual outfit, en een gedicht volgt. Vooraf neemt ze met een looppedaaltje heel behendig drie korte stemgeluiden op, die zich tijdens het gedicht steeds herhalen. Deze beklemmende geluiden, in combinatie met de indringende tekst, zorgen ervoor dat er een donkere sfeer in de zaal neerdaalt. De mensen halen opgelucht adem, wanneer het voorbij is. Indrukwekkend is het wel. Daarna volgen nog een aantal nummers, waaronder Storm, Winterblue, These Walls, I’m Alive. Gevoelig en integer gezongen. Haar stem is van een zeldzaam kaliber. Je zou denken de al die emoties Heather het leven ondragelijk maken. Desondanks maakt ze een sterke indruk. Maar het vuur van een aantal jaar geleden is een beetje gedoofd. En echt vernieuwd zijn haar liedjes het ook niet. INTERVIEW De laatste keer toen ik je zag, was je zwanger. Hoe bevalt het moederschap en is het te combineren met het artiestenleven? “Het is de beste ervaring in mijn leven tot nu toe. En met mijn werk is het wel te combineren, want schrijven doe ik toch thuis. Verder focus ik me tegenwoordig alleen nog op Europa, want als je een album in Amerika wilt uitbrengen, ben je een half jaar onderweg om het te promoten. Die verplichting heb je naar je platenmaatschappij. Vroeger waren we acht maanden on the road, nu nog maar zes weken.” Over de show van vanavond, ik las op je website dat het iets anders dan anders gaat worden. Wat is er zo anders aan dan? “Ik kwam de mensen waar ik mee speel tegen in Londen, en vroeg aan ze of ze zin hadden om mee te gaan touren. Het is de combinatie van viool en piano die het speciaal maakt; er zit een scherpe rand aan.” Kun je iets vertellen over Redbird, je nieuwe album? “Het album heb ik opgenomen vlak na de geboorte van mijn zoon Sebastian. Het was een emotionele tijd en ik sliep heel weinig; dat verhoogde de intensiteit van de muziek.” Hoe was het om op te groeien op een boot in Bermuda? “Fantastisch. We hadden heel veel vrijheid en hoefden niet naar school. Ik denk dat mijn broers en zussen en ik daarom zulke creatieve mensen zijn. We gingen af op onze verbeelding en er waren geen zeurende meesters en juffen die ons vertelden wat we moesten doen. Ik ben de Atlantische Oceaan meerdere keren overgestoken. Mijn vader heeft de boot zelf gebouwd, hij volgde zijn droom. Dat doe ik nu ook.” Kun je iets vertellen over hoe je zo famous geworden bent? “Het was nadat ik naar Londen verhuisde. Ik speelde in kleine clubs, toen mijn manager me hoorde zingen. We namen het eerste album op, en daarna kwam Oyster. De single Walk This World werd een hit. Dat had ik ook niet verwacht. Het was heel plotseling en verrassend, ook omdat de teksten op de cd heel persoonlijk zijn. Ineens kreeg ik bergen positieve reacties van mensen over de hele wereld.” Wat is je favoriete festival? “Eén van de beste festivals vind ik Lowlands. Niet vanwege het uiterlijk of de aankleding, want ik ben het terrein nog nooit op geweest, maar vanwege de vibe die je krijgt van het publiek. Die is ongelofelijk goed op Lowlands.” Je liedjes zijn heel persoonlijk, kwetsbaar en open. Is dat niet lastig om vol te houden tijdens een tour? “Integendeel. Als je open durft te zijn, maakt de muziek een connectie met mensen. Als je het oppervlakkig doet, gebeurt er niks. Ik haal er iets uit wat echt is. Daar gaat muziek maken voor mij om.” Hoe reageren de mensen in Japan op je? “Je bedoelt dat ze daar nogal gereserveerd zijn? Misschien is dat wel de reden waarom ik daar niet zo populair ben, haha.”