De muziek is bij veel DJ’s aan het verschuiven. Relatief iets minder global beats en iets meer electroclash, disco en punkfunk. Ik was niet de enige die ’es een Ramonesplaatje of iets dergelijks tussendoor liet vallen. Op de vrijdag hadden we DJ Wannabeastar uit de Amsterdamse scene, en die nam het rock-’n-roll-aspect wel erg serieus. Ze had drie vriendjes bij zich. We wisselenden elkaar een beetje af met draaien en zij heeft net als ik een eigen stijl ontwikkeld van er doorheen ouwehoeren met de microfroon. Niet met stoer ge-MC in het Engels, maar meer met sfeerverhogende kreten en andere gein. Er ging weer een flesje wodka rond en we gingen helemaal los, net als het publiek. Toen ik al lag te slapen, kwam ze met haar vriendjes aanzetten om in de hotelkamer door te gaan. Dat werkte niet helemaal: twee zijn elders in het bed van Manuela Kemp gaan liggen (die boos vertrok toen ze dat ontdekte) en er was drank gejat uit andere kamers. Ai ai. Wannabeastar kon zich niets meer herinneren de volgende dag, maar ze vond wel heel erg rock-’n-roll allemaal. Ik mocht nog van geluk spreken dat ze nergens een TV uit het raam heeft gegooid, want ik moest het natuurlijk weer uitpraten met het hotel. Gelukkig was ze zo aardig om een paar nieuwe flessen drank plus een extra fles rosé in te slaan voor Manuela en de andere gedupeerden. Beduidend minder rock-’n-roll was de woensdag met Maestro. Ik geniet altijd van de coole, sexy sfeer die ontstaat als je het de hele avond houdt bij funky (rare) grooves. Dat is de stijl die we ook veel draaiden toen we ooit, begin jaren negentig, begonnen met de Ballyhoo’s in Simplon, min of meer bedoeld als vervolg en reactie op de house, waar we na de beginjaren wel eens wat op wilden variëren. Samen jaagden we er een literfles wodka door en het was een ontzettend relaxt bezoek van Maestro. Hij kwam ruim van tevoren en ik heb voor het eerst in jaren weer eens gebiljart. Voor dat soort dingen gun ik mij bij Oerol normaal niet de tijd, omdat er altijd veel moet gebeuren en er overal op het eiland zoveel te beleven is. Maar het is de enige manier om te voorkomen dat ik er niet aan onderdoor ga, wat ondanks gemiddeld vier uur slaap per nacht toch gelukt is. Een stuk minder relaxt ging het er aan toe met Slimmah Sound, die te laat was maar toch nog snel wist op te bouwen, zodat zij nog een set van 45 minuten kon neerzetten. Slimmah Sound Dub System brengt puike dubreggae, maar ze hadden de pech dat iedereen ’s middags net van het Groene Strand (poppodium met veld aan zee) kwam, helemaal murw gedraaid door een dubreggae-soundsysteem. Toch was er een kleine groep liefhebbers en die gingen wel uit hun dak. Het was overigens niet de eerste club die te laat was: ik had eerder iemand die uit Parijs kwam, moeten vertellen dat hij de laatste boot had gemist en dat het verder zinloos was. Ik nodig normaal eigenlijk ook alleen maar mensen uit die ook voor het festival komen, die weten hoe de sfeer is en daar van willen genieten. Zoals DJ Mason (Electronation), die over de hele wereld draait en ook wel eens viool speelt bij mensen als Tiësto, maar het net zo fantastisch vindt om een uurtje bij ons langs te komen om nog een keer zijn viool uit de wilgen te halen en mee te spelen met zijn platen (zoals hij dat ooit eerder bij ons deed). En dat was weer erg goed, vooral in combinatie met de vuurdansshow op het dak van I’n Eye Performance, waar we dit jaar erg veel complimenten over kregen. Af en toe vroeg ik me wel angstig af of het dak het zou houden (ze stonden boven de DJ-booth), maar er is niets misgegaan. Dan heb je de vaste Ballyhoo DJ’s, zoals Foefur, met wie ik heerlijk heb geopend op de eerste zaterdag. De vette funkgrooves van DJ Itchy Nuts zorgenden voor een perfecte kick off. Wie ben ik vergeten? O ja, DJ Zjelva uit Amsterdam, inmiddels ook vaste DJ bij de Ballyhoo op Oerol. Die begrijpt ook helemaal wat daar de bedoeling is. De van oorsprong Terschellinger DJ Boris was een primeurtje bij ons. Die heb ik helaas niet kunnen horen, want ik had die zaterdagmiddag net het Groene Strand compleet op de kop gezet en moest even mijn platen omwisselen voor de avond. Het Groene Strand was te gek, want er hing een ontzettend uitgelaten sfeer op deze laatste zonnige dag van Oerol. Op zo’n groot podium kan ik ook goed uit de voeten met mijn ‘show’. Ik had nadien pijn in de voeten van het rondspringen, jumps maken en het publiek opfokken wanneer er een hoogtepunt aan zat te komen. Heerlijk was dat, en alvast een goede opwarmer voor Lowlands, waarvan ik net een paar dagen tevoren te horen had gekregen dat ik daar ook drie keer kon draaien, onder andere voor de Scissor Sisters. En daarnaast was ik ook nog erg blij omdat mijn zonnebril terecht was, mijn unieke mooie rode Prada, die per ongeluk in de tas van een Amsterdamse top-DJ terecht was gekomen na een draaisessie bij de stoep. Goede smaak, Marcello! Het is af en toe een zootje op Oerol. Zo had DJ Neonrider (Club 11) uiteindelijk helemaal geen tent en slaapzak meegenomen, zoals afgesproken, en moest hij maar bij iemand van het personeel van de strandtent slapen. Wel een lekker punkelectrofunk setje van’m. Dat van de crashproblemen schijnt iets structureels bij clashende Amsterdamse dj’s te zijn, maar volgens mij vinden die dat allemaal wel rock-’n-roll; het past wel goed bij de nieuwe lifestyle in danceland. Ik had de helft van de tijd vrouw met kind op bezoek en ben minder dan ooit op de bunker-afterparty’s geweest. Wel uniek was de after op de laatste Ballyhoo-avond. Daar zaten we met hoofdjes te knikken op het bed, nog een biertje en een peukje, nog een laatste roddel. Tussen ons in zat Cari, de zoon van mijn vriendin, druk op de maat van de muziek mee te knikken met zijn hoofd, terwijl hij zijn zakje chips leeg at en een appelsap soldaat maakte. Het zag er heel grappig en een beetje surrealistisch uit. Zo is elke Ballyhoo op Oerol ook voor mij weer een geheel unieke ervaring.