Bij binnenkomst was de zaal al aardig vol. Pas toen ik bij de bar een biertje aan het bestellen was, ontdekte ik dat er al een bandje aan het spelen was. Voor het podium, gelijkvloers dus, stonden drie wildwest uitziende mannen bluegrassliedjes te spelen met banjo, mandoline en gitaar: de Pedro Delgado’s, genoemd naar een wielrenner en vanavond debuterend in Vera. Een verrassend goede show was het. Ze speelden een energieke mix van jazz, country en folk met meer dan driehonderd snaaraanslagen per minuut. Aanstekelijke ritmes en gekke teksten die de ziel raakten. En Vera had dus de primeur. Ze bestaan namelijk nog maar sinds maandag. (De naam bluegrass is overigens ontleend aan het blauwgroene gras dat in de staat Kentucky groeit). Na een korte pauze begon Voicst te spelen. Wat een beetje braaf van start ging als another gitaarband, werd in de loop van het optreden steeds spannender. De stem van de zanger stond als een huis. Overtuigend, met mooie hoge accenten en melodielijnen. Wegens gebrek aan garderobe had de gitarist diezelfde middag in Groningen een nieuwe bloes aangeschaft. Een beschaafd wit exemplaar dat eigenlijk pas echt goed tot zijn recht kwam onder de blacklight. De drummer ging volledig uit zijn dak. De elektriciteit spatte er van af. De strakke set werd ondersteund door een ‘superroady’, een man in een zilveren cape die af en toe de nodige microfoons rechtzette. Al met al goed gespeeld, met een crescendo aan overtuigingskracht naarmate het optreden vorderde. En toen beklom zZz het podium. Aanvankelijk leek het op een avant-gardistische kruising tussen Air en Mr. Bungle. Hier kwam ik later echter op terug. Maar wat het dan wel is? Hypnotiserende, sexy muziek. Zwoel, sinister en opzwepend. Twee mannen, een drumstel en een orgel zijn de ingrediënten van een psychedelisch geprepareerd tripje, dat vraagt om meer. Jezus, wat een gave band! Het orgel werd als een bezetene bespeeld, er werd wild, maar mét precisie, aan knopjes gedraaid. Er werd veel gebruik gemaakt van echo, die onderbouwd werd met aanstekelijke ritmes van de drummer en een donkere stem met af en toe gierende uithalen. (Halverwege vraagt hij het publiek ‘orgasms anyone?’) Heftige muziek dus. Het leuke eraan is dat de twee muzikanten er, ondanks de geladen atmosfeer, verder uitermate rustig onder lijken te blijven. Terwijl zZz als een stomende locomotief over het publiek heen walst, en het voorste gedeelte van de zaal verandert in een door de muziek bedwelmde draaikolk. Mjam, wanneer komen ze weer naar Vera?