In Veendam vond de voorronde, aldaar betiteld als de Grote Prijs van Jongenerenwerk Veendam, wederom plaats in de inspirerende ambiance van disocotheek Danceworld. In tegenstelling tot vorig jaar wisten de geluidstechnici de dansvloer annex badkuip (de ruimte is volledig voorzien van glanzende tegels) gelukkig echter wel te vullen met een acceptabel geluid. Yeren, winnaar van de avond, wist hiervan het best te profiteren. Het aan Radiohead en Manic Street Preachers refererende repertoire maakte tijdens de voorronde van vorig jaar al indruk, maar heeft nu nog aan kracht gewonnen. De duovocalen van de leadzanger en de drummer mengen op een natuurlijke manier en geven de sterke refreinen van de songs een onmiskenbare meerwaarde. De kracht van Yeren sterke nummers te schrijven zonder de neiging de hand te willen overspelen onderscheidde de band van haar concurrenten. Op Rain Dogs, de eerste band van de avond, was op zich weinig aan te merken, al had de drummer de neiging in elke break (en dat waren er heel wat) de trucendoos open te trekken. Het kwam de strakheid van de band niet ten goede. No Regrets was een band met een hang naar het grote gebaar. Steekwoorden als Kane en U2 zijn zonder veel moeite toepasbaar op het bandrepertoire. Ook op zich een aardige band, maar in dit geval met een overijverige voorman die de aandacht wel heel sterk op zichzelf vestigde. Het jonge Exposed kwam nog ervaring tekort om de avond op haar naam te schrijven. De stevige rock bevatte echter tal van goede ideeën die zich, mocht de band blijven bestaan, zeker zullen uitkristalliseren. Afsluiter Tremor was zo'n band waarvan je je afvroeg wat de reden was mee te doen aan de voorronde van de Popprijs. De bluesy rock van het vijftal past prima in kroegen en op andere kleinere podia, maar kwam in Veendam niet of nauwelijks tot z'n recht. Prima uitgevoerd allemaal, maar wel een beetje futloos. De zesde en laatste voorronde van de Popprijs werd geoganiseerd door De Pluu in Winsum. Een prima locatie en zeker een vervolg waard. In Winsum werd het beste tot het laatst bewaard, want winnaar Stacknoise was de afsluitende band. De alternatieve rock van het vijftal bood op zich weinig nieuws onder de zon, maar de overtuigende wijze waarop Stacknoise haar nummers vertolkte dwong respect af. De driestemmige vocalen en een ijzersterke ballad die zelfs het luidruchtige publiek van James de mond snoerden maakten hen de onbetwiste winnaar. Dat de groep in haar huidige bezetting slechts vier weken bestaat wekte alom verbazing. Stacknoise werd voorafgegaan door James, een funky viertal voorzien van pruiken, brillen en een erg sterke bassist. Jammer was dat het ratjetoe aan op zich goede ideeën niet omgesmeed werd tot coherente songs. Dat zowel de zanger als de drummer (tevens de voorman van finalist Them Apples) niet bulkten van het talent was de grootste zwakte van de band. Binnen het piepkleine Groningen drong zich, mede door de dubbele pet van drummer, hoe onterecht misschien ook, de vergelijking met Them Apples op. Beide vissen uit een vijver gevuld met funky voorbeelden als Primus en Peppers, maar Them Apples is in haar vertolking ervan flink wat verder. XLR8, de enige band met vrouwelijke vertegenwoordiging, maakte rock à la Anouk en consorten. Prima nummers, maar zonder randje en voldoende eigen smoel. Iets meer pit staat ongetwijfeld garant voor open deuren op lokale festivals. Evenals bij Tremor in Veendam drong zich bij Whipcream de vraag op wat de band trachtte te bereiken met deelname aan de Popprijs. De sterk naar jaren '80 neigende rockmuziek kwam gedateerd over en maakte weinig los bij het Pluu-publiek. Op de uitvoering viel weinig aan te merken, maar de relevantie van het repertoire binnen de setting van een Popprijsvoorronde was ver te zoeken. Wat dat betreft was de set van avondopener Artilect veel meer op z'n plaats. De af en toe lekker weerbarstige thrashmetal miste echter voldoende daadkracht om echt indruk te maken.