Them Apples is, ondanks de jonge bestaansgeschiedens, toch al de gedoodverfde favoriet om de Gronininger Popprijs op het conto bij te schrijven. Dat de band de voorronde in Subtunes te Wagenborgen won lag echter ook voor een deel aan het gebrek aan concurrentie. Van de vijf deelnemende bands waren er twee (Royal Dutch Pipe Factory en Specimen) te onervaren om een set met kop en staart te presenteren, één teveel gericht op het top-40 bandcircuit (Voodoo) en één die een onevenredig groot deel van de energie in de presentatie had gestoken (Sole Paice). Van de eerste twee genoemde bands mocht Royal Dutch Pipe Factory de avond aftrappen. Het viertal vormde echter geen geheel maar vier losse eilandjes waarvan de zanger de meeste aandacht naar zich toetrok. De voorman, overigens gezegend met een prima stem, verloor zich echter in een introverte act met teksten die vast over pijn, melancholie en eenzaamheid gingen. Zijn boodschap komt wellicht veel beter over als hij het eens solo zou proberen. Het vervolgens aantredende Voodoo is in beginsel een coverband van acts als Anouk en Skunk Anansie. Aan een zangeres die dat repertoire aankan heeft de groep geen gebrek, maar de eigen nummers missen de 'catchyness' van de grote voorbeelden. Muzikaaltechnisch allemaal redelijk goed in orde, maar wel een beetje saai en richtingsloos. Allebehalve saai, in ieder geval gedurende het eerste nummer, was het spacerockkwartet Sole Paice. De vier Duitsers, waarvan er eentje in Groningen studeert, overrompelden het publiek door het podium te betreden in een outfit die deed denken aan de Explosieven Opruimingsdienst in vol ornaat. De witte tenues waren echter doorzichtig, waardoor stroken stemmig gekleurde lampjes die ze om hun lichaam hadden gewikkeld zichtbaar werden. De gruizige aan stonerrock refererende songs waren echter niet smerig genoeg om lang te kunnen blijven boeien. Jammer, want de act deed bij aanvang erg veel vermoeden. De band waarvan op voorhand ook heel wat werd verwacht, Them Apples, voldeed hier veel beter aan. De hoekige rock van het trio lijkt stevig geworteld in de muziek van Primus, Red Hot Chili Peppers en Victims Family: strak, funky en bij vlagen behoorlijk virtuoos. Het was de enige band die moeiteloos de aandacht van het publiek trok, maar ook wist vast te houden. Wel lijkt er nog flink wat te winnen op het gebied van zanglijnen en drums, maar wat er nu al is staat als een huis. Een schril contrast met Them Apples vormde Specimen, de afsluiter van de avond. De gitaarrock van dit viertal was onvast, melodisch uiterst voorspelbaar en eigenlijk gewoonweg saai. Dat de groep dit ook had aangegeven in haar bandomschrijving is wat dat betreft een pluspunt: ze voldeden in ieder geval aan hun eigen verwachtingen.