Simplon, zaterdag 7 mei. Het was het allerlaatste concert van de Groningse hardcoreband Shikari en in de vijf jaar van haar bestaan heeft de band een sterke fanbasis opgebouwd. Openers Seein’ Red uit Amersfoort en The Now-Denial uit Duitsland hadden het uitzinnige publiek alvast flink opgewarmd en de sfeer was uitermate goed: zweterig en broeierig van de hooggespannen verwachtingen. Shikari is dan ook niet zomaar de zoveelste hardcore band in het rijtje. Zij onderscheidt zich door een loeizware muur van gitaarbeton, een Neurosis op crystal meth, log, goor en donker, afgewisseld door rechttoe, rechtaan en van de hak op de tak springende gitaarpartijen. Van complete waanzin naar georganiseerde chaos. Invloeden worden zowel uit de punk/ hardcore-scene als uit de metalhoek getrokken. Drummer Michael heeft de zware taak de boel bij elkaar te houden, helemaal als het woeste publiek zich dwars door de frontlijn heen weet te wurmen en hem met zijn eigen drumstel om de oren slaat. “Ik had de bekkens tussen m’n tanden zitten”. Letterlijk feeling met het publiek. Shikari kiest er dan ook zelf voor om naast het podium te spelen. Iets dat zanger Mark ook geweten heeft. Hij werd regelmatig met de microfoon in z’n strot opgetild en al brullend heen en weer gezwaaid. Bijna niemand stond stil. De toegiften bleven komen. Het was een compleet gekkenhuis. Bloed, zweet en tranen en snoeiharde muziek. Een meer dan waardig afscheid van een steengoede band.