De posters vermeldden singersongwriter José Gonzalez, maar het inventief indierockende LPG was de werkelijke opener bij het bezoek van Zita Swoon aan Groningen. Met heerlijk grillige liedjes, sterke zang en een erg gevarieerde set deed de band goed van zich spreken. Het jonge LPG functioneerde vanavond echter nadrukkelijk als een voorprogramma. De zaal was rumoerig en liep nog vol, de geluidsmannen rommelden wat aan met het geluid en de band had zich te nestelen in de schaarse ruimte die nog resteerde op het podium dat overladen was met het omvangrijke instrumentarium van het hoofdprogramma. Zita Swoon is een band die in alle omstandigheden boven zichzelf kan uitstijgen. Het is haast schokkend dat de groep overal uitverkochte zalen trekt, maar in Groningen niet meer dan een goed gevulde Kleine Zaal vindt. Zes jaar terug, na het uitkomen van I Paint Pictures On A Wedding Dress, wisten de Vlamingen de Grote Zaal van de Oosterpoort nog te vullen. Die populariteit is hier klaarblijkelijk verleden tijd, ook al is Zita Swoons laatste worp A Song About A Girls één van hun meest meeslepende. De tegenwoordig achtkoppige band gaf een verbluffend optreden, dat overliep van creativiteit. Nagenoeg perfect gespeeld gaf de band een totaal eigenzinnige kijk op Tom Waits, Franse chansons en wereldmuziek. Zita Swoon anno 2005 zoekt in het begin iets meer de jam op, maar bouwt heel verfijnd het optreden op tot een woest tekeergaand geheel. Opvallend is dat elk nummer uit de discografie live anders klinkt en in ontwikkeling blíjft. De zangmelodieën zijn hun bestaan nooit zeker, de arrangementen blijven aan verandering onderhevig en de dynamiek kent elke keer een andere vorm. Met de komst van percussionist Kobe Proesmans is Zita Swoon ritmisch weer een grote stap vooruit gegaan. Hiernaast geeft de vaak robuuste en soms wat dissonante achtergrondzang van Radio Candip het geluid een extra apart randje. De rijkdom in het geluid van Zita Swoon neemt in het vijftien jarig bestaan alleen maar toe. Visueel gezien vangt contrabassist Bas van Lierde het verlies van oud-lid Thomas de Smet in ieder geval heel goed op. Zita Swoon straalde enorme vitaliteit en plezier uit met de uitgebreid swingende en hooggehakte zwarte dames achter op het podium, de normaal zo rustige frontman Stef Kamil Carlens die steeds intenser op het podium stond en de hard werkende percussionist Proesmans en drummer Aarich Jespers die af en toe van plaats wisselden. Het publiek raakte snel zijn aanvankelijke onrust kwijt en was indrukwekkend stil bij een prachtige versie van ‘Song For A Dead Singer’. Het reageerde daarnaast uitzinnig op opzwepende composities als ‘Jintro & The Great Luna’, ‘My Bond With You And Your Planet: Disco’ en het woeste ‘Remember To Withhold’. Zonder ook maar een woord te zeggen, speelden Carlens en consorten de zaal volledig plat. Na lang applaudisseren kreeg ook Groningen wat Zita Swoon tot nog toe overal weggaf: twee fabelachtige toegiften. Aan het slot van de avond zette gitarist/toetsenist Tom Pintens zich achter de Rhodes en liet Carlens zich vocaal nog eenmaal gaan. Ook met zijn tweeën lieten ze horen dat Zita Swoon niet minder dan een legendarische live-band is.