Voor de derde keer in een jaar tijd deden de mannen met hun overstuurde Fender versterkers, vier-akoorden punk en rafelige jeans de stad aan. Eerder waren ze bijvoorbeeld al op Noorderslag en in Vera te zien. Op deze avond werden ze vergezeld door de bevallige blonde verschijning Kiki (van Malle Pietje en de Bimbos) die in de verte wel wat weg had van Nancy Spungen, de vriendin van Sid Vicious. "Kijk, de zingende groupie" was dan ook het commentaar van een cynische toeschouwer. Kiki kan niet zo goed gitaar spelen en ook qua zangtechniek schort er nog wel wat aan, maar ze is vastbesloten om het te gaan maken met haar openhartige liefdesliedjes die een soort kinderlijke charme hebben. Na een kwartiertje Kiki was het dan de beurt aan de vier mannen van Spider Rico en het contrast kon bijna niet groter zijn. Niks liefdesliedjes, gebeukt zou er worden! En wel in de hoogste versnelling! Spider Rico houdt niet van omwegen: de ongeveer vijftien songs werden met een tomeloze inzet over de pakweg honderd bezoekers uitgestort, waarbij de twee gitaristen om de beurt de lead-zang voor hun rekening namen. Hoewel, zang. Een oerschreeuw was het eerder, culminerend in een stereo kreunsessie in het laaste nummer, waarbij beide frontmannen zich naar een rock'n'roll-orgasme hijgden. Tegen die tijd was de zaal behoorlijk los en dwong nog twee toegiften af waarin een aantal rockstereotypen uit de kast werd getrokken: de gitaar in de nek_actie en de zanger rollebolt door het publiek move. Cliché's, maar wel met overtuiging gebracht. Spider Rico heeft het vuige garagewerk goed onder de knie en is in Nederland beslist een aankomende topper in het genre. Wat er wat mij betreft nog een beetje aan ontbreekt is de scheut swing en soul die bands als Green Hornet en the Firebirds tot de echte toppers maakt.