Het voorprogramma belooft veel goeds. Chantilly Lace speelt de sterren van de hemel en laat iedereen stomverbaasd achter. Hoewel het lijkt op een band voor feesten en partijen, zie je al snel dat je hier niet te maken hebt met zomaar een polderbandje. Ze spelen vol vuur de ene na de andere rock-’n-rollklassieker. Als de zanger/pianist aan het eind van de show op zijn piano klimt en toch nog tamelijk geroutineerd weet te spelen, hebben ze het publiek in hun zak. Een geweldig optreden! Zwarte leren jasjes en spijkerbroeken. De Ramroosjes lijken qua uiterlijk op hun voorgangers. Ook aan de kracht van de nummers lijkt niets te zijn veranderd. De Ramroosjes hoeven maar twee noten te spelen, en er ontstaat een enorme moshpit. Dit blijft het hele optreden zo. De band speelt dan ook heel erg goed en strak. Met punkklassiekers als Sheena Is A Punkrocker en I Wanna Be Sedated laten de Nederlandse opvolgers van The Ramones zien dat ze goed naar hun meesters hebben geluisterd. De nummers volgen elkaar, net als in het echt, in razend tempo op en veroorzaken een enorme choas in de zaal. En natuurlijk beginnen ze keer op keer met het befaamde “1,2,3,4!“. Het leuke van dit concept is dat moderne muzikanten klassiekers spelen. Het was afgelopen vrijdag dus zo’n concert waar ouders samen met hun 13-jarige zoontjes naartoe komen en waar iedereen evenveel genoot.