Werkelijk heel rock-‘n-roll Groningen was voor ze uitgelopen: The Detroit Cobras, een band die uitsluitend covers speelt. Waarom zou je het wiel ook opnieuw uitvinden? Geef er gewoon lekker een slinger aan en geniet er van! De naam van The Monroes zoemt de laatste tijd door de stad als zijnde een veelbelovende band. De band kwam een tijdje terug met een cd-ep, die werd geproduceerd door Teade Jagersma van The Drugs. Bovendien heeft de band de laatste tijd een flinke groei doorgemaakt en veel nieuwe nummers geschreven, zo werd me verteld. Daar mag je dus wat van verwachten, zeker als je ze dan ook nog eens tegenkomt in het voorprogramma van grote voorbeeld The Detroit Cobras. Helaas voor The Monroes leken de meeste mensen voor die andere band te komen. De zaal begint pas vol te lopen terwijl The Monroes al een tijdje speelt. Beetje gruizig geluid, nummers met mooie wendingen en niet al te voor de hand liggende riffs. Kortom, The Monroes brengen veel lome, heupwiegende liederen en af en toe wat meer gas op de plank. Daaroverheen die prachtige lijzige, sexy stem van zangeres Josje Kobbes of die soulvolle solo’s van gitarist Arnold Nieborg. Alleen jammer dat de gitaarvaardigheden van de zangeres wat tegenvallen. Of lijkt dat maar zo door de wat onzekere houding van de band? Wat maakt het uit, het is het uiteindelijke resultaat dat telt en dat is prima. De covers van The Detroit Cobras staan meteen als een huis. Zangeres Rachel Nagy wekt door haar bestudeerde nonchalance de indruk met gepaste tegenzin op het podium te staan, maar vindt het stiekem toch leuk. De Cobras gaan lekker van start, ook hier zijn termen als soulful op zijn plaats. Het publiek kan er geen genoeg van krijgen, maar na Midnight Blues is de vaart er toch wel wat uit. De band blijft geroutineerd en strak doorspelen, maar door een gebrek aan vlammende gitaarsolo’s of andere sporen van dynamiek wordt het eigenlijk gewoon een beetje nietszeggend en eentonig. En daar kan dat mooie donkerbruine stemgeluid van Nagy ook niets aan veranderen. En dat roept dan weer de prangende vraag op waarom Groningen Rock City massaal uitloopt voor een band als The Detroit Cobras – leuk, maar waarom eigenlijk? – terwijl iedereen massaal thuisblijft als er écht opwindende rock-‘n-roll is te zien, zoals onlangs het Britse M.A.S.S. bijvoorbeeld. Ach, dit was gewoon weer eens zo’n concert waarbij het voorprogramma eigenlijk leuker, gevarieerder en verrassender was dan de hoofdmoot van de avond. Waarvoor hulde!