Afgaande op de matige opkomst mag je concluderen dat breakcore in Groningen voorlopig een moeizaam verhaal is. Donderdag sloegen Syntax Error en de Zapclub de handen ineen voor wat eigenlijk een perfecte avond was. Mooie visuals zorgden voor de juiste sfeer en er was een deejay die het brede spectrum der dansbare electronica uit de kast had getrokken om te voorkomen dat we vijf uur lang in de herrie zouden zitten. Want de verwachting was dat de twee laptopjockeys Emotional Joystick en Bong-Ra flink van leer zouden trekken. Breakcore is momenteel het hardste wat er op de dansvloeren te horen valt en de heren pakten inderdaad flink uit. En volgens mij was het voor hen die de trip van begin tot eind meemaakten in dat opzicht prima te doen. De avond zat daarom ergens tussen een concert en een party in. Maar ik zei dus “eigenlijk”, want een succesvolle avond staat of valt nou eenmaal met publiek dat geniet, zeker als het om dance gaat (lege dansvloeren zijn dodelijk). En met een man of –ik schat- 80 hield het niet over. Weinig pers en andersoortige lokale popbobo’s ook, vandaar wellicht dat de deejay in kwestie dit nu zelf zit te typen. Aan mijn objectiviteit mag je dus twijfelen, zeker ook gezien mijn banden met Syntax Error, maar ik had –hand op het hart- een geweldige avond. Goed, het deed en doet dus pijn dat er weinig interesse was. Thuisblijvers hadden misschien ‘verzachtende omstandigheden’, maar dus ook domweg ongelijk. Het wil er bij mij niet in dat er in Groningen geen –vergeef me het woord- markt is voor een genre waar elementen in zitten van populaire genres als Gabber, Digital Hardcore, Jungle en Drum’n’Bass, als dat elders wel het geval is. En zeker als het dan ook nog eens zo gedaan wordt als Emotional Joystick en Bong-Ra deden. Eerstgenoemde is een Amerikaan van 23, die de harde breaks en beats uit z’n Apple combineerde met de melodie van een keyboard. Een set vol verassing, spanning en domweg muzikaliteit, nonchalant en met humor gebracht. Daarna volgde een meedogenloze set van Bong-Ra, die inmiddels al minstens een jaar of zeven probeert z’n shit te slijten. Waar Tom de Amerikaan (die trouwens op z’n 15de ook al begon met D’n’B!) wellicht wat meer het avontuur zocht, daar was het bij Jason uit ons eigenste Holland gewoon gaan met die banaan. Het publiek pakte het op en wrong zich in onmogelijke bochten op de vooral met raggareggae doorspekte digitale waanzin die er uit een paar kastjes kwam. Een vier decennia lange zoektocht naar harderhardst, in een stijf uur weggevaagd door een man met een laptop… Wat mij vooral bevalt aan breakcore is dat het geen vast omlijnd genre is. Het woord “break” staat niet alleen voor de vele breaks die een track kent, maar ook voor de bereidheid van gasten als Jason Forrest/donnasummer, Venetian Snares, Doormouse, Kid606 of Hellfish om te breken met de wetten der dance, met heersende conventies over hoe muziek moet klinken en met verwachtingspatronen van luisteraars. Ja, hard moet het klinken, maar voor de rest is alles open en is er een sfeer van vrijheid waarin creativiteit zegeviert. Tweemaal laptopamusement kregen we dus gepresenteerd. Zij die er donderdag wel waren bleven ook tot het eind. Da’s bemoedigend. En als de dienstdoende clubjes in de stad hun strijd niet voortijdig staken, dan komt het hopelijk toch allemaal nog goed met de breakcore in Groningen.