Dag Des Oordeels: The Analog Project - 20/20

The Analog Project heeft inmiddels een behoorlijke live-reputatie opgebouwd. Met een sterke en professionele show maakt de band nieuwsgierig naar hoe de nummers in de studio klinken. Onlangs verscheen de vierde ep: '20/20'. 3voor12 Gelderland beluisterde de hardrock van de vijf mannen.

Dat The Analog Project (TAP) uit Nijmegen zich met name door jaren-'70-rock laat beïnvloeden wordt al in de intro van hun nieuwe plaat '20/20' duidelijk. Vanuit de korte, gitaarbeladen intro dendert de ep gelijk door naar het eerste van drie zelfgeschreven nummers op de nieuwe plaat: 'She'. Tijdens dit nummer blijkt echter al snel dat TAP qua stijl meer haalt uit hedendaagse pop-rock dan uit de rock van de jaren '70.

De nummers doen vooral denken aan het vroege werk van bands als Nickelback, No Doubt en zelfs Krezip. Een punt van kritiek is daarmee voor de echte rocker al gegeven. Het is duidelijk dat TAP een nog jonge band is, die het eerder moet hebben van meezing-pop-rock dan van rauwheid en originaliteit. De nummers die TAP op zijn vierde ep ten gehore brengt mogen dan niet bijster origineel zijn, maar een zekere charme hebben ze wel. Dit komt met name door het feit dat de nummers allemaal een lekkere beat hebben en qua intensiteit de gulden middenweg bewandelen: niet te hard, maar zeker ook niet te zacht. Daarnaast beschikken deze vijf jongens over een gezonde portie talent en gedrevenheid.

De productie van de plaat en het muzikale talent van de bandleden is werkelijk dik in orde. Het enige wat een beetje tegenvalt is het gitaarwerk dat de jongens in de studio afleveren. Aan de kwaliteit van het spel ligt het op zich niet, het is meer de afstelling van de gitaren die niet in orde is en de scherpe randjes ervan afhaalt.

Dat TAP wel degelijk in staat is om rauwe rock te spelen, blijkt helaas alleen uit de live opgenomen Cream-cover 'Sunshine of your Love' die de plaat afsluit. TAP laat met '20/20' duidelijk zien dat ze talentvolle jonge muzikanten zijn, die over genoeg inzet en gedrevenheid beschikken om het in de keiharde muziekwereld te maken.

Ook wat de productie, de PR en de verzorging van de layout betreft kun je niets anders doen dan complimenten geven. Desondanks is het zeer spijtig dat TAP tijdens het opnemen van de ep heeft gekozen voor een gelikte, hoge gitaarinstelling.

Het rauwere gitaarwerk komt helaas een beetje te kort, waardoor het 'hard rock'-stempel dat de band zichzelf geeft de plank totaal misslaat. Als hardrockplaat is '20/20' niet meer dan een teleurstelling, terwijl het als pop-rock plaat een zeer dikke voldoende heeft verdiend.