Muzikaal is het Ambrose Akinmusire Quartet geweldig, maar er mist veel
Trompettist toont live weinig van de experimenteerdrang van zijn platen
Verbaasde blikken tijdens de aankondiging van Ambrose Akinmusire: de trompettist en zijn kwartet zullen geen enkel nummer van nieuwe plaat Origami Harvest spelen. Dat is even slikken, raar zelfs, zeker gezien de vele vier- en vijfsterrenrecensies die inmiddels verschenen over de experimentele, activistische jazzplaat. Liever, zo verzekert de presentator in de Lindenberg ons, speelt Ambrose een organische set waarin hij reageert op het publiek.
Daar heeft de 36-jarige Amerikaan ook de band voor. Mooi hoe ze in een kleine cirkel staan opgesteld: de pianist bijna met zijn rug naar het publiek, volledig gericht op de rest van het kwartet, de drummer rechts al even gefocust op de contrabassist pal achter Akinmusire. Het soms naar minimal-klassiek neigende pianospel van Sam Harris matcht bovendien mooi met de luchtige trompet van Akinmusire: bij een nummer als 'First Page (Shabnam's Poem)' gaan de gedachten uit naar Philip Glass, met dat repeterende piano-motiefje zo centraal in de compositie. Om vervolgens ook net zo makkelijk de leiding te nemen bij meer uptempo nummers in het vervolg van de set, waarbij drummer Justin Brown steeds onnavolgbaardere maatsoorten op zijn hi-hats roffelt.
In het vervolg van die set, zo'n tachtig minuten lang, wordt ouder werk (met name van live-album A Rift in Decorum) afgewisseld met nog niet uitgebracht werk. Maar dus niks van Origami Harvest, waarmee Akinmusire juist zoveel meer facetten van jazz laat zien dan hier in de Lindenberg. Goed, na de aankondiging als 'quartet' op het affiche hadden we al geen strijkers verwacht, zo prominent aanwezig op het album. Maar vanavond ook niks van het activisme of de hiphopinvloeden die zijn hele - ook het oudere - repertoire kenmerken. Op drie platen staan composities waarin door politiegeweld omgekomen zwarte Amerikanen worden opgelezen; vanavond gebruikt Akinmusire zijn stem alleen om zijn bandleden te benoemen.
Tachtig minuten jazz van het hoogste niveau is dan een waardig toetje op deze vrijdagavond van het jazzfestival, maar nog niet het gedenkwaardige optreden dat we op basis van zijn naam en faam kunnen en mogen verwachten.