Mother Deer opent de saloondeuren naar harmonische samenzang Mother Deer opent de saloondeuren naar harmonische samenzang

Close harmony is onmiskenbaar het unique selling point van Mother Deer. De rauwe stem van Stegeman, het breekbare geluid van Kuipers, de bewegelijke stem van Stroet en krachtige vocalen van Vermeulen vermengen zich en brengen eindeloze klankkleurcombinaties ter gehore. Regelmatig weten zij hun publiek momenten van kippenvel te bezorgen. Drummer Casper Bongers en (pedal steel) gitarist Rik Haker, die zich op de achtergrond verstoppen vullen de muzikaal rijke en dynamische band aan. 

De avond wordt gekenmerkt door intimiteit. De aanwezigheid van familie, vrienden en kennissen in de zaal brengen een relaxte sfeer bij de bandleden. Een grapje hier en daar wordt afgewisseld met openheid en kwetsbaarheid in de anekdotes die worden vertelt voorafgaand aan een aantal songs. Neem bijvoorbeeld single “Like A Mother’s Arm”. Onder leiding van zijn handgebaren neemt de zang van Stroet je mee in de dialoog tussen zijn innerlijke kind en volwassen zelf. Op zoek naar zichzelf en naar geborgenheid. In “I Do”, begeleid door een lopende bas riff, finger-picking gitaar en prominent aanwezige crash bekken doet Doraly Vermeulen haar verhaal: “Ik ben altijd bezig wat mensen van mij vinden en soms word je daar een beetje gek van en moet je dat los laten.”, licht de bassist en zangeres toe. 

De Gelderse groep vult het kleine uur niet alleen met hun eigen repertoire. Ook covers van uiteenlopende country artiesten gegoten in een Mother Deer-jasje passeren de revue. Van The Common Linnets “Lovers & Liars” gekenmerkt door een vleugje rock tot klassieker “Seven Bridges Road” in, hoe kan het ook anders, de harmonische stijl van Eagles. Hierbij waant het publiek zich in een Amerikaanse saloon, waardoor zelfs een enkele “yeehaw” ontglipt. Verrassend is de minimalistische akoestische versie van “All My Ghosts” van opkomende Amerikaanse zangeres Lizzy McAlpine. De uitvoering van Mother Deer draagt iets angstaanjagends mooi met zich mee en doet recht aan de kwetsbare stem van Pien Kuipers, die hier de lead op zich neemt.  

Het is om bij weg te dromen. Althans, voor een sleutelslaapje. Een bak aan energie tijdens hun cover van Fleetwood Mac’s “The Chain” schudt het publiek wakker. Het rauwe randje in de net nog zo gepolijste vocalen van Stroet en Stegeman, doen de wenkbrauwen liften van verbazing. Aangemoedigd door Evert stampt de zaal met hun rechtervoet op de herkenbare puls van het nummer. Het is een pittige toevoeging aan de voorgaande country songs die zo zoet smaakte. 

Het momentum wordt vastgehouden tijdens afsluiter “Shadow Man.” Al smaakt het uptempo door folk beïnvloedde song de herkenbare gitaarriff met een Oosters tintje naar meer, moeten de aanwezigen toch echt genoegen nemen met het feit dat dit het laatste nummer van de avond zal zijn: “Normaal ga je dan af en dan doe je alsof je nog een toegift gaat doen, dat vinden wij gewoon altijd een beetje bullshit,” lacht Stroet. Een ding is zeker, de band heeft met hun unieke zangkwaliteiten en verhalende, toegankelijke country songs goud in handen. Maar de groep blijft nederig. Bescheiden grapt Stroet dat Mother Deer, net als McAlpine, wellicht wel over vijf jaar in het voorprogramma van John Mayer zal staan. Zullen we daar drie jaar van maken, Mother Deer?