De storm van Skating Polly is kort maar krachtig De storm van Skating Polly is kort maar krachtig

Wel staat Skating Polly op 10 februari op de agenda van Luxor Live. De bovenzaal is niet uitverkocht, maar wel gevuld met een afwisselend publiek. Om precies half negen stappen de leden van het Amerikaanse drietal het podium op. Direct nadat Kelli de band voorstelt met een kalm “Hi, we’re Skating Polly”, barst de zaal al van het geluid. Iedereen die geen oordopjes bij zich heeft wordt direct afgestraft. Deze band is hier niet om rustig aan te doen en dat wordt duidelijk vanaf het eerste moment. De fuzzy bastonen en hoge gitaargeluiden vliegen de concertbezoekers om de oren. In het begin schrikt het publiek hier een beetje van, maar dat maakt het rocktrio niks uit. Ze blijven alles geven en na een paar nummers krijgen ze iedereen mee. Mensen beginnen te headbangen, krijgen zin in meer en ook de bandleden lijken plezier te hebben in dit eerste optreden van hun Europese tour.

Vooral frontvrouw Kelli Mayo geeft alles wat ze in zich heeft. Tijdens bijna elk nummer kijkt ze dreigend ze zaal in en schopt ze haar imposante rode laarzen voor de zoveelste keer de lucht in. Ze combineert haar zuivere en zachte zang met harde en schreeuwerige uithalen. Ook de rest van de band speelt strak en de vele samenzang tussen de muzikanten klinkt goed. 

Toch speelt Skating Polly vanavond niet enkel harde nummers. Er wordt goed gebruik gemaakt van de diversiteit in hun repertoire. De distortion op de gitaren gaat soms uit en maakt dan plaats voor rustige nummers met een cleane gitaartoon. Dit zorgt dat het publiek op sommige momenten even rust kan pakken en energie kan kweken voor het volgende harde lied. De zang wordt afgewisseld tussen de twee zussen, met Peyton die vooral de rustigere nummers zingt en Kelli die de vocalen van de hardere nummers op zich neemt. Ook brengt de formatie vanavond een paar nieuwe nummers ten gehore die goed worden ontvangen door het concertpubliek. Aan het einde van de set wordt er veel van instrument gewisseld tussen de bandleden, zodat iedereen uiteindelijk elk instrument gespeeld heeft. Dit zorgt voor een verrassingseffect bij de bezoekers, die verbaasd kijken hoe de bassiste opeens drumt, de drummer opeens gitaar speelt en de gitariste bas speelt.

Nadat iets na half 10 de laatste tonen van ‘They’re Cheap (I’m Free)’ geklonken hebben, loopt het drietal de kleedkamers in. Maar het publiek wil meer. Daarom komt de band terug met als toegift het rustige ‘Flyer’, dat ironisch genoeg eindigt met de tekst “Don’t leave me, don’t leave me, don’t leave me.” Het trio verlaat nogmaals het podium en de zaallichten gaan aan. De storm is weer gaan liggen. Veel langer dan een uur heeft het concert niet geduurd, maar de mensen in de zaal blijven tevreden en vervuld achter.