Rammstein zet Goffertweide in vuur en vlam Rammstein zet Goffertweide in vuur en vlam

Beide avonden zijn ram(m) uitverkocht, mede dankzij de uitstekende live-reputatie van de band. En wie vanavond het veld opkomt, wordt direct ondergedompeld in de wereld van de Duitse grootmacht. We worden begroet door een imposant podium, geheel in industriële stijl, en geluidsmasten over het hele veld die daar in stijl naadloos bij aansluiten. Zeker als ze tijdens de show over het gehele veld banners met hun eigen logo uitrollen, is de megalomane setting compleet. Er mag geen twijfel over bestaan: het draait vanavond om Rammstein.

Ook het voorprogramma draagt daaraan bij. Duo Abélard, een gelegenheidsduo dat bestaat uit de klassiek geschoolde pianistes Héloïse Hervoüet en Katherine Nikitine, speelt vanavond eigen interpretaties van, jawel, Rammstein-nummers. Enerzijds is het onvervalste borstklopperij, anderzijds is het een slimme manier om alvast in stemming komen.

Hoewel? Het publiek lijkt er vanavond niet echt het geduld voor op te kunnen brengen. Wellicht had een metalband beter gewerkt om het publiek echt op te zwepen, al draagt dit natuurlijk veel beter bij aan de setting die de hoofdact wil neerzetten. Daar komt bij dat de dames een prima optreden verzorgen. Behalve klassieke versies van hits, die we later vanavond ook gaan horen, is er ook ruimte voor ‘Frühling in Paris’ en ‘Ohne Dich’.

Maar het feest begint pas echt als Rammstein zelf aftrapt. Met ‘Armee Der Tristen’ en ‘Zick Zack’ vliegt de band met nieuw werk uit de startblokken: een gewaagde keuze, maar een die met veel enthousiasme wordt ontvangen. Als aan het einde van het tweede nummer de spanningsboog van het publiek op de proef gesteld lijkt te gaan worden, geeft de band weer vol gas met de klassiekers ‘Links 2-3-4’ en het fantastische ’Sehnsucht’. Het eerste vuurwerk gaat de lucht in en de band sleept ons mee door een muzikaal landschap van overweldigende en vaak ook catchy metal.

En eigenlijk zijn deze eerste twintig minuten tekenend voor de rest van de show. Bijna de helft van de setlist bestaat uit nummers van de laatste twee albums. Een aanzienlijk deel, maar doordat de band het nieuwe werk en de klassiekers zo enorm goed weet te doseren, hoef je geen moment bang te zijn dat de verveling toe gaat slaan. Zo wordt ‘Zeig Dich’ opgevolgd door het eerste échte hoogtepunt ‘Mein Hertz Brennt’ en krijgen we na het relatief nieuwe ‘Puppe’ de klassieker ‘Heirate Mich’ om de oren. Een ingenieuze setlist die enorm goed werkt.

Vooruit, misschien worden we wel iets te lang murw gebonkt met de platte house-remix van ‘Deutschland’, waardoor de reguliere versie erna niet meer zo intens knalt als dat we gewend zijn. In plaats daarvan klinkt opvolger ‘Radio’ juist weer scherper en harder dan dat we van de albumversie kennen. Het trio waarmee de reguliere set vervolgens afgesloten wordt - ‘Mein Teil’, ‘Du Hast’ en ‘Sonne’ - is vervolgens zo sterk dat je het de Duitsers niet eens kwalijk had kunnen nemen als ze erna het hotel hadden opgezocht.

Gelukkig moeten het vuurwerk en het gas nog op voor vanavond. Tegen de tijd dat ‘Sonne’ door de aanwezigen wordt meegebruld is de zon eindelijk onder en heeft de band het gebruik van vuurwerk en vlammen langzaam maar zeker opgeschroefd. Ook de acts op het podium, zoals de traditionele kookpot bij ‘Mein Teil’ en de verontrustende kinderwagen bij ‘Puppe’ worden vergezeld door gezonde hoeveelheden vuur. Toch kan niet worden gezegd dat de gasflessen te pas en te onpas open worden gedraaid. Net als bij de setlist zijn ook de vuur- en de lichtshow (die bij sommigen nummers ook fenomenaal is) goed doordacht.

Het duurt, vanwege de trip naar het B-podium, even voordat de toegift begint, waardoor een enkeling besluit de grote meute voor te zijn en de auto vast op te zoeken. Zonde, want het gaspedaal gaat nog een aantal keer flink ingedrukt worden. De ingetogen versie van ‘Engel’ in samenwerking met Duo Abélard mondt uit in een heuse sing-a-long, tot de band volledig in stijl op opblaasboten terug naar het hoofdpodium vaart. ‘Ausländer’ is vervolgens vermakelijk, maar met ‘Du Riechst So Gut’ wordt weer echt geknald: het absolute hoogtepunt van deze eerste toegift en een die tot achterin het veld wordt meegeschreeuwd.

Een dag niet op een grote, mechanische penis over het publiek spuiten is een dag niet geleefd, dus natuurlijk is er ook plek ingeruimd voor de puberale hit ‘Pussy’. We gokken dat de grote mechanische voorgevel voor de toekomstige opvoeringen van ‘Dicke Titten’ nog in de garage staat.

Als de sperma-confetti is neergedaald heeft de band nog een tweede toegift voor ons in petto. Allereerst de fijne stamper ‘Rammstein’, een van de ondertussen vijf (!) nummers waarbij de band zichzelf toezingt (en vooral ook laat zingen). Het is het startschot van een heerlijke eindsprint waar ook ‘Ich Will’ deel van uitmaakt. Nog een keer torenen de vlammen boven de Nijmeegse boomtoppen uit en verlicht het gigantische lichtplan de 65.000 mensen in het park.

Uiteraard wordt er afgesloten met ‘Adieu’, de afsluiter van het laatste album Zeit en een track die geschreven is als afzwaaier voor liveshows. Een waardige afsluiter van een show die alle elementen die Rammstein groot maken weet te combineren. Met ‘Mein Hertz Brennt’, ‘Sonne’ en ‘Du Riechst So Gut’ komen de echte muzikale hoogtepunten uit de oude doos, maar ook het nieuwe werk kwam vanavond vaak goed voor de dag.

De band bewijst vanavond maar weer, geheel volgens verwachting, waarom het een van de grootste live-acts van dit moment is. Op de laatste plaat staan nog genoeg nummers die vanavond niet zouden hebben misstaan (‘Schwartz’, ‘Giftig’, ‘Angst’), dus we kijken niet vreemd op als het vlammencircus volgend jaar weer door Europa trekt (wellicht langs de festivals). Wat ons betreft geen probleem: Rammstein houdt van Rammstein, maar wij doen dat zeker ook! Ein jeder kennt, den perfekten Moment!