3voor12 Gelderland vierde ook de vrijheid zaterdag 5 mei in Gelderland, onder andere op het Bevrijdingsfestival Wageningen. Het mooie van zo'n bevrijdingsfestival is dat uiteenlopende artiesten met alle soorten muziekliefhebbers door elkaar lopen. Zo zagen we de rockers van Birth of Joy, girl-next-door Miss Montreal en bevonden we ons aan het einde van de dag ineens heel even in Mississippi dankzij de in soul en funk gedrenkte blues van Dawn Brothers.

Niet alleen wij zijn vrij, ook de zon is vandaag bevrijd van hinderende wolken en dat levert een bijzonder zonnig gehumeurd publiek op. Dat valt al te merken tijdens het optreden van Nielson die het festival op het hoofdpodium mag openen. Tot ver achterin zingen mensen zijn niets-aan-de-hand liedjes mee, terwijl ze de daarbij passende pasjes zetten. Toch voelt Nielson zich soms onzeker over de respons, getuige opmerkingen als "Hebben jullie nog energie?" Maar als hij en zijn band vlak erna 'Als ik naar je kijk' inzetten, blijken zijn zorgen ongegrond. De zanger voelt zich sexy als hij danst, maar het publiek ook.

Roze bloemetjesbloesejes waar de navel onderuit piept staan ook sommige mannen geweldig, zo blijkt als we Niko begroeten op de Sena Performers Stage. Nik van den Berg, zanger/bassist van dit vierkoppige stel, speelt met onder meer Thomas van der Want, de voormalige frontman van Soul Sister Dance Revolution. De band brengt dansbare slacker/garagepopliedjes met soms licht agressieve ofwel hysterische trekjes. Het einde van het veel te korte (halfuur) optreden komt veel te snel, want juist tijdens het laatste nummer 'End of Time' van hun ep You Might Like It, But I Might Just Hate It (2018) met een heerlijk dromerige minutenlange outro, dansen de meeste mensen. Bijna smekend roepen zij de band terug, maar het mag niet baten.

© Jan Snel

Niko

Voor wie nog steeds niet van Birth of Joy heeft gehoord  een korte introductie: zanger/gitarist Kevin Stunnenberg (enkele langharige jongens roepen meermaals zijn naam, dat hij in Wageningen geboren is heeft daar vast mee te maken), drummer Bob Hogenelst en orgelspeler Gertjan Gutman vonden elkaar tien jaar geleden op de Herman Broodacademie en nadat ze eerst half Europa platspeelden, is hun thuisland na het vorige album Prisoner (2014) eindelijk aangehaakt. Na een paar nummers van hun huidige album Hyper Focus, die als zware wagons over het terrein razen, ontstaat er op het hoofdpodium tijdens het boze lied 'Grow' (2014) een flinke moshpit die tot het einde standhoudt. "Soms moet je niet alleen de vrijheid vieren maar ook vechten", aldus Kevin.

Op de Sena Performers Stage staat Benjamin Fro of eigenlijk Adam Bais: een Amsterdamse jongeman met hippe afro, een eveneens jonge band en een zalvende stem waarmee hij rapt en zingt. Zijn albums Praten Over Leven (2017) en Behave (2018) bieden een zwoele combi van soul, r&b en reggae, terwijl Fro's teksten verhalen over nepnieuws ('Fake News') en kapitalisme. Hij kijkt boos wanneer het moet en doet dat ook met zijn lichaamstaal. Wanneer hij zijn afgezaagde praatjes ("Jullie zien er mooi uit vandaag") weglaat en uiteindelijk zelfs een Obamawaardige speech uitspuwt over het publiek - waarin de frase 'the time for revolution is now' meermaals terugkomt - luisteren mensen ademloos; ze vergeten het zelfs te filmen. Een staande ovatie en meer strakke liedjes later weten we: Benjamin Fro is er één om heel goed in de gaten te houden.

© Jan Snel

Birth of Joy

© Jan Snel

Benjamin Fro

Terug naar het hoofdpodium. De altijd in pak en met vetkuif rondwandelende Danny Vera maakt een soort rock 'n roll dat veilig genoeg gespeeld wordt om verteerbaar te zijn voor de kijkers van Voetbal Inside en complete gezinnen. Jonge kinderen worden bijvoorbeeld lekker op de schouders gehesen. Ironisch is dat hij het publiek de ene motherfucking na de andere met zijn Hagenese tongval om de oren slingert en het steeds heeft over studentenstad Wageningen. "Studenten, zing jullie frustraties van jullie af over je verkeerd gekozen studie of je fiets die gejat is door een andere student." Hij maakt zijn lullige pogingen hip te willen zijn een beetje goed door een ode aan de liefde te brengen met twee vingers in de lucht, waar tot ver achterin het publiek gehoor aan wordt gegeven.

Het zijn gelukkig poppen, toch is het lichtelijk luguber: de baby's (soms ook alleen armen en benen) die 45ACIDBABIES op de Sena Performers Stage hebben uitgestald. De volledig in het barbieroze (ook haar kapsel moest eraan geloven) gestoken frontvrouw Sophia de Geus is er één die vrouwen zouden willen zijn en mannen zouden willen hebben. Naast haar woeste blik en wapperende suikerspinharen zien en horen we gewoon een hele stoere en prettig gestoorde band, waarin stemvervormers, noise en elektronische drumeffecten belangrijke peilers zijn. Maar bovenal wil je zelf net zo hard headbangen als De Geus. Een clubje fans voorin schreeuwt woest “We want more.” 45ACIDBABIES is verslavend.

© Jan Snel

45ACIDBABIES

Sanne Hans alias Miss Montreal houdt van bier. Veel bier. Bierquotes als "En nu meeklappen alsof je tien kratten bier op hebt" en "Wie heeft meer dan 6.000 bier op?" laten daar geen misverstand over bestaan tijdens haar optreden op het hoofdpodium. "Nielson was goed hè, maar nu zit hij op de bank te zuipen dus neemt Kobus Groen zijn partij over.” 'Hoe' is nauwelijks minder gezellig zonder Nielson en ook op hits als 'Just A Flirt' kan Miss Montreal nog járen teren. Wat ook opvalt is dat de zangeres met het rauwe randje (ze klinkt nog altijd als een student die te lang is doorgezakt) nauwelijks nog stottert. Niet dat dat iets uitmaakt: ze heeft een hoge gunfactor getuige de respons van het publiek.

Op de Sena Talent Stage hebben Dawn Brothers de eer en het geluk om half tien 's avonds het hoofdprogramma af te sluiten. Tenminste, je moet maar zien of mensen na een dag bier drinken en dansen nog puf hebben, maar in dit geval is het tijdstip perfect. De vierkoppige band bestaat niet uit bloedbroeders, maar duidelijk uit muzikale zielsverwanten. Soul, funk, disco en blues versmelten de muzikanten tot een drankje dat ons voor drie kwartier doet geloven dat we rond een kampvuur in Mississippi dansen. Dawn Brothers spelen voor een massaal (glim)lachend publiek, iets dat verlegen in ontvangst wordt genomen door de band. Er komt tot ieders zichtbare verbazing zelfs een crowdsurfer voorbij en een ingecalculeerd samenzangmoment tijdens het nieuwe nummer 'Holy Water' pakt goed uit. "Laten we samen een band beginnen", aldus zanger/bassist Levi Vis.

De zon en goede muziek maakten dat we vandaag een vreugdedans maakten zonder noemenswaardige pauze.

© Jan Snel

Dawn Brothers