Donnerwetter Day 2018: Niets is Donnerwetter te gek Donnerwetter Day 2018: Niets is Donnerwetter te gek

Dat Donnerwetter Day een festival is met een alternatief randje, blijkt bij aankomst: er staat een #MeToo-muur waaruit lonkende armen krioelen zodat de mensen die het willen, zich lekker kunnen laten aanraken. Een gloryhole-muur als snackbar waar door gaatjes knakworsten kunnen worden gepakt, maakt het af. Een breed scala aan artiesten van alle kanten van het kunstspectrum zijn vertegenwoordigd en het ontbreekt de liefhebber dan ook aan niks. Hoewel de laatste trein uit Arnhem om een uur of drie het knikpunt in drukte in de zalen is, neemt het gelukkig niets af in gemoedelijkheid; niemand staat stil tot de laatste noten gespeeld zijn.

Enge Buren! Het festival in het Arnhemse poppodium is een compleet plaatje. Er is voor ieder wat wils en muzikaal cabarettrio Enge Buren, bekend van onder andere het nummer ‘Pizza Calzone’, is hier een voorbeeld van. In samenwerking met de rock brothers Cyril en Jusso Whistler laten zij zich van een andere kant zien dan we van ze gewend zijn; de gewoonlijke satire lijkt ver te zoeken als ze hard een cover van Rammsteins ‘Du Hast’ en ‘Sonne’ inzetten. Al zijn overgangen tussen cabaret en hardrock in deze performance ietwat uit de categorie ‘van de hak op de tak’, vermakelijk is het zeker.

De toon wordt gezet als Storksky vervolgens het podium (wat overigens drie meter boven de grond zweeft) van Enge Buren overneemt en de loskomende menigte duidelijk maakt wat rocken is. Het ritme bekken  van de drummer vliegt al spelende minstens twee keer van het drumstel af, maar het duo speelt ongemoeid verder.

Om één uur in de nacht is het dan eindelijk tijd voor Donnerwetter. De hoeveelheid mensen in de Grote Zaal zegt een hoop: het staat goed vol. Ze beginnen zachtjes en worden tijdens de openingsnummers geflankeerd op de bühne door een strijkkwartet van het Gelders Orkest. Deze opening, met onder andere 'Blisssful Dawn', is echter tot groot ongenoegen van het publiek: van overal uit de zaal galmt de vraag of het geluid wel klopt en of het nog beter wordt. Het rumoer neemt kort erna de overhand, wat maakt  dat zanger Rocco Ostermann sussend de menigte tot stilte maant. De volumeschuif gaat gelukkig later open en het wordt interessant op het moment dat fluitist Sinan Arat opkomt en er met ‘Tongues & Tales’ van het nieuwe album een dijk van een nummer wordt neergezet. Er zit een ontzettende opbouw in de show van Donnerwetter, maar een echte climax blijft uit. Het voelt dan ook enigermate onwennig als de Arnhemse band na het laatste nummer ‘Silent One’ van het podium afzweeft en de winnende publieksvraag “is het al afgelopen?”, die zich zachtjes voortbeweegt door de meute, is het bewijs.

Graag zelfs. Jan Terlouw Junior & the Nightclub zijn de hosts van de Bovenzaal die omgetoverd is tot een uit The Great Gatsby weggeplukte nachtclub. Samen met de spoken word-artiesten van het Arnhemse sprekerscollectief Mensen Zeggen Dingen en een schertsende, gitzwarte maar hilarische lezing van Herman Brusselmans, is het plaatje van de Bovenzaal als speakeasy compleet. De rauwe jazzstem van de frontman, een tapdanseres in canon met de drummer, een smaakvolle striptease-act van een vrouw met de zwoelste stem… alles klopt. Meegesleept door een nummer over Mary zwiept Jan Terlouw Junior in enthousiasme bijna zijn synthesizer van het podium, maar hij blijft staan, precies zoals deze show staat als een huis.

In conclusie blijkt dat Donnerwetter zelf niet eens een fantastische performance hoeft neer te zetten om een zeer goede Donnerwetter Day te organiseren. Het festival slaagt met verve en is weer uitgebreider dan vorig jaar. Laten we hopen dat het een voorbode mag zijn voor volgend jaar.