#ZC17: Prachtig festivalweer op zondag Zwarte Cross #ZC17: Prachtig festivalweer op zondag Zwarte Cross

Aan de andere kant van het immense terrein speelt het Zweedse Dead Lord. Vier mannen met lange haren en dito snorren (althans, twee van hen) maken ouderwetse rechttoe-rechtaan, niet lullen maar poetsen hardrock of classic rock. En ze werken er hard voor. In hun nummers is te horen dat Thin Lizzy tot een van de favorieten behoort.

In Roadhouse is het eigenlijk onverdiend rustig voor de passie en overgave waarmee zanger en frontman Hakim Krim met zijn consorten de muziek brengen. De mensen die er staan, zijn gemiddeld toch wel ouder dan 40 jaar. Maar de lage opkomst staat niet in de weg voor Dead Lord dat flink van leer trekt met nummers als ‘Stained Fools’ en ‘Hammer to the Heart’.

Alsof er op de Zwarte Cross niet al genoeg muziek te horen en te beleven is, worden bezoekers vandaag ook nog eens getrakteerd om een grote hoeveelheid dweilorkestjes die, verspreid over het immense terrein, hun dingetje doen. Als ik me een weg heb gebaand door dit dweilorkestenbos, blijkt waar de jongere bezoeker zich bevindt. In de Megatent is het erg druk en de sfeer is fantastisch. Zelfs de muziek die tussen de acts door te horen is, zoals ‘Fireball’ van Pitbull dat uit volle borst wordt meegezongen. 

Als echter Mr. Polska opkomt en ‘Ravotten’ inzet, barst de tent uit zijn voegen. Muzikaal is het niet het beste hoogstandje van vandaag, maar duidelijk is wel dat - als je een feestje wilt - dít de place to be is. Dominik Włodzimierz Groot, zoals Mr. Polska in het echt heet, stampt alles met een flinke beat aan elkaar. Of, beter gezegd: zijn dj doet dat. Hij maakt er één grote mix van, waarin eigen nummers uiteraard de boventoon voeren, maar waarin ook nummers van anderen zitten. Zo komt ook het actuele ‘Ik Ben Een Kind Van De Duivel’ van Jebroer voorbij.

Bij het hoofdpodium is het inmiddels hartstikke druk geworden. Rico & Sticks doen hun dingetje. Of, misschien kun je beter zeggen: Opgezwolle minus dj Delic doet zijn dingetje. Zwarte Cross goes hiphop.

De eerste 20 á 30 meter voor het podium is gevuld met mensen die heel actief meedeinen met wat Rico en Sticks spitten. Het publiek zingt alles woordelijk mee. ‘Spaanse Vlieg’, ‘Hoedenplank’, alles vindt massaal weerklank. Maar als de mannen ‘Verre Oosten’ aanheffen, gaat het publiek uit zijn dak. Wat wil je ook met zo’n nummer in het verre Oosten van Nederland…

In Roadhouse zijn inmiddels de drie Nederlandse jongens van Paceshifters aangetreden. Hun alternative rock is populair bij de bezoekers vandaag, want de tent zit nagenoeg vol. De jongens zetten een strakke set neer die klinkt als een klok. Met nummers als ‘Drone’ en ‘Draw A Blank’ bewijzen ze dat het hebben van meer dan drie bandleden overbodige luxe is. Met z’n drieën kunnen deze jongens het net zo goed en is de kans op ruzies of opgeblazen ego’s aanzienlijk minder.

Wat mij betreft zijn Joshua en consorten vandaag de headliner. Ze zetten ook een optreden neer dat meer dan waardig is aan die positie. Met een gezelschap van minstens 7 mensen zorgt Chef’Special er eigenhandig voor dat het massaal toegestroomde publiek zodanig meezingt en meespringt dat het terrein ongetwijfeld een aantal centimeters zakt.

Natuurlijk is er sprake van een netjes geregisseerd geheel, hetgeen bijvoorbeeld blijkt uit dat de hele band zich tijdens ‘Jungle Bookie’ tegelijk omdraait naar de drummer en, na de breakdown, als één man weer terugdraait naar het publiek, maar in dit geval stoort dat helemaal niet. Er is veel interactie met de mensen, waarbij het publiek bij knallers als ‘Amigo’ en ‘Try Again’ zo hard meezingt dat het waarschijnlijk in Doetinchem te horen is geweest.

Joshua zorgt trouwens ook nog voor de enige brok in mijn keel tijdens de hele Zwarte Cross. Hij vertelt het verhaal dat het concert dat zij de vorige keer gaven op de Zwarte Cross het laatste concert was waar zijn vader bij was. Die anekdote, gecombineerd met het daaropvolgende ‘In Your Arms’ doet me even iets.

Golden Earring is de officiële afsluiter van de Zwarte Cross 2017. Een ietwat teleurstellende afsluiting. Ze beginnen de set met een oudje: ‘Just Like Vince Taylor’ van Moontan uit 1973. Al vrij snel ontstaat de indruk dat ze er niet zo heel veel zin in hebben. Er is in elk geval een chronisch gebrek aan enthousiasme. Ook bij het publiek, trouwens. Opmerkingen van Barry Hay als: “De Zwarte Cross is het leukste festival van de wereld… Oei, ik voel mijn neus groeien,” komen de sfeer trouwens niet ten goede.

Misschien wordt het tijd dat deze band, waarvan sommige mensen al langer samen spelen dan de Stones, er eens aan denkt om het rustiger aan te gaan doen. Het optreden bestaat uit louter hits; alles komt voorbij: ‘Radar Love’, ‘When A Lady Smiles’, ‘The Devil Made Me Do It’, maar nergens spat het eraf. Alles wordt met dezelfde routine gespeeld en het ontbreekt aan hartstocht en leven. Dat is het misschien wel: de levendigheid ontbreekt in dit optreden.

Hoewel het op sommige delen van het terrein van de Zwarte Cross nog een paar uur doorgaat, is met het optreden van de Earring een einde gekomen aan de Zwarte Cross 2017. Het was weer heerlijk. Of, anders gezegd: Knasterds! Wi-j hebben weer met grote teugen genoaten van alles wat De Achterhoek te bieden het. Wi-j zullen niet meer te bang zun. Volgend joar bunt wi-j d’r weer bi-j! Aju!