Afgelopen jaren moest men uren wachten voordat het terrein met daarop het Hoofdpodium geopend werd. Na uren achter de hekken wachtten, renden mensen op de vertrouwde stem van presentator Johannes de Boom af. Dit jaar is het vanwege een flinke hoosbui wat anders: Johannes kondigt voor het schrikbarend lage aantal van vijf man publiek de Nijmeegse band Navarone aan. De rockband speelt strak gepolijst. Er zijn weinig tot geen schoonheidsfoutjes te bespeuren. Navarone is dan ook gewapend met twee gitaristen en een zanger met een zeer breed stembereik. Er staat een klein groepje mensen voor het podium, dat zich niets aantrekt van de regenbuien. Wanneer er wordt gevraagd of ze na willen zingen, doen ze dit ook uit volle borst.
#zc13: Whiskyroute vrijdag: Automatic Sam blijft no nonsense
New Keepers Of the Water Towers is als een stevig oerhammetje
Lekker krachtig, maar toch aromatisch. Zoveel smaakprofielen, er gaat een wereld voor je open. Van fruitig tot kruidig. Van bloemig tot zilt. Net als bij de drank komen er op deze route diverse smaken op je pad. De veelzijdigheid aan muzikale aspecten prikkelt de diepste haartjes in je middenoor. Laat je verrassen en verwennen door de tuinen van de rockgerelateerde muziek. Open ogen en oren voor nieuwe ontdekkingen in het Whisky paradijs.
Hoewel Automatic Sam geknipt is voor the Bayou, spelen de vier mannen vandaag op een nieuwe festivalweide: the Meltdown. Ingesloten door kernreactoren, fabrieksschoorstenen, zogenaamd radioactief afval en hordes langharige mannen met metalshirts is het duidelijk dat de band niet op de juiste plek staat. Met slechts drie weken tot de release van hun tweede full-length, die qua stijl de typische Automatic Sam-bluesrock links laat liggen, is de band een stuk harder geworden. No nonsense en gewoon knallen, maar dan nog is de band te verfijnd voor de headbangliefhebbers bij the Meltdown. Een handvol nieuwe nummers vindt voor het eerst de weg naar de oren van het trouwe publiek. Eén ding blijft ouderwets onveranderd: lang uitgesponnen nummers met verrassende wendingen. Maar toch... in een compleet andere stijl.
De muziek van het Zweedse New Keepers Of The Water Towers lijkt nauwelijks op de voorgaande bands op het Meltdownpodium. Vandaar dat deze band beter past bij de Whiskyroute. Met de melancholische start van zanger Rasmus Booberg weet je meteen waar je met deze noorderlingen aan toe bent. Alhoewel? New Keepers Of The Water Towers is traag, loom en stuwend. Dodelijk saai zou je zeggen? Nee, dodelijk effectief. De mannen uit Stockholm tonen zich ware pioniers op het gebied van de progressieve metal. Ze draaien een film voor je oren met hun instrumenten. Een magisch metaltafereel, waarvan de basgitaar door merg en been gaat. New Keepers Of The Water Towers is een fantastische band met een fabelachtige beheersing van instrumenten, mooie soundscapes en synths, en een ontzettend spannende opbouw met tempoversnellingen en –vertragingen. Is het nou doommetal, stoner, of progressieve metal? Wat maakt het uit, dit is de mooiste muziek van vandaag. Guus Meeuwis, eat your heart out. New Keepers Of The Water Towers is als een stevig oerhammetje met een zoete, zachte honingmosterdsaus.