Druipende manen, dreunende herrie en ronkende motoren die bovenaan het podium hangen. The Meltdown is een nieuwe weide met praktisch dezelfde formule: de beuk erin en knappen maar! De vrijdag schotelt de rockende crosser een gevarieerd metalprogramma voor, compleet met oerham en een goede pot bier.
#zc13: Absintroute vrijdag: pokkenweer en prachtmuziek
Belgische Bliksem laat iedereen zijn hielen zien
Een lentegroene kleur, zo sterk dat je het nog even na voelt borrelen. In al haar chemie weet zij een traantje weg te pinken. Zo scherp en krachtig. Maar toch een schoonheid op haar eigen manier. Ook de luisteraars van deze route weten van wanten. Onder muren van gitaargeweld en het orakel der metalhoorns weten zij wel raad met deze groene deerne. Open ogen en oren, maar vergeet vooral die (groene) oordoppen niet in de donkere wereld van de Absint.
Seita mag zich de eerste band in de geschiedenis van het Meltdownpodium noemen en heeft een wat ondankbare taak te vervullen. De Brazilianen uit Amsterdam spelen namelijk slechts voor een door de alcohol verdoofde ziel die niet door heeft dat het pijpenstelen regent, een handjevol diehardfans die voor het podium hun tent hebben opgezet en een doorweekte recensent. Toch gooien ze de handdoek absoluut niet in de ring. Seita weet met frisse thrashmetal de in de regen spartelende hartjes binnen te hengelen. De rockers zien eruit alsof ze regelrecht uit de favelas van Rio de Janeiro geplukt zijn. Frontman Michel Gambini spreekt het publiek zo aandoenlijk toe in zijn steenkolenengels dat je niet anders kan dan deze jongens in je armen sluiten. Ondanks de gewekte sympathie begint Seita alles behalve strak, maar weet dit gelukkig gedurende de set recht te trekken. Teksten als Know Your Enemies zijn uiteraard niet bijster origineel te noemen en zetten de band toch een behoorlijk treetje lager dan hun wereldberoemde landgenoten en collega’s van Sepultura. Qua energie weet Seita echter punten te scoren. Dat is met het pokkenweer dat de Meltdown teistert en het handje vol publiek toch bewonderenswaardig te noemen.
"Luider!", roept de zanger van de volgende band. "Herder" zul je bedoelen! De sludgemetalformatie uit Friesland laat horen dat ze er zin in heeft. En daar is het verregende publiek natuurlijk dolblij mee. Als een ronkende crossmotor knalt de band door zijn set heen. Waar veel metalbands van dit kaliber zich verliezen in bombast, laat Herder ruimtes open voor krachtige gitaarriffs. Die springen er uit en voeden het vervolg van de nummers. Helaas klinkt de leadgitaar af en toe wat vals binnen het geheel, maar dat horen slechts degenen die nauw luisteren. ”Wie heeft Herder al eens gezien? Behalve Fluisterwoud?”, schreeuwt de energieke frontman. Dit had zo een passage uit een verhaal van Tolkien kunnen zijn, maar het speelt zich af op de metalweide en gaat over een metalband die staat te kijken naar vrienden op het podium. Met veel bravoure zet Herder een goede hardcoreshow neer, onder leiding van steeds een ander bandlid, waaronder de zwaar getatoeëerde bassist Jim. De Friezen doen aan showing off, maar op een goede manier. Zelfs publiek op wielen wil het liefst de moshpit in.
Het Vlaamse Bliksem is in het bezit van een frontvrouw met stevigere benen dan de spelers van De Graafschap. Alle maagden op de camping zouden een moord doen om met haar hun tentje te delen. James Hetfield is een mietje in vergelijking met deze metaldiva. Met de tekst “I only wanna see you suffer” onderstreept Peggy Meeussen haar explosieve karakter, en wordt met verve ondersteund door haar mannelijke bandleden. Dit heeft gevarieerde en erg melodieuze thrash als resultaat. Deze zuiderburen kneuzen je ballen van metaal alsof ze van aluminiumfolie zijn en blijken melodieus net zo sterk als ritmisch. Dit potje duistere schoonheid overtreft je stoutste nachtmerries. Bliksem slaat in, smelt je ziel om tot de hare en vult zo eindelijk de karig bezochte nieuwe metalweide. Tijdens het slotstuk Schizophrenia haalt de band nog even het uiterste uit zich naar boven. Letterlijk, want de gitarist klimt hoog in het podium en schuurt zijn gitaar langs het metaal. De eerste revelatie van vandaag is een feit: Bliksem is gloeiend heet!
The Charm The Fury: Gecharmeerd van haar verschijning verwacht je niet wat er uit haar strot komt. Een kleine dame omringt door langharige mannen. En grunten als een beest. Helaas is zij bij normale zangpartijen niet altijd toonvast. De band is sterk op elkaar ingespeeld. En doet zijn naam The Fury eer aan. De stevige metal dendert over The Meltdown. Het publiek staat nog wat afwachtend te kijken, maar de band wil wel wat meer actie zien. Hierop volgt een kleine pit.
De op een na laatste act van de roerige metalvrijdag heeft niets met een jolig liefdesliedje over een jongen die een meisje voor het eerst ontmoet, daar bij de waterkant. Riverside is net zo mechanisch als melodisch. Synthesizers knallen als robots door prachtige gitaarpartijen heen. Zanger en bassist Mariusz Duda zingt met een snik, maar speelt bas als een bezetene. De duivel heeft deze band de zijne gemaakt, want eigenlijk mag het niet wat deze Polen uithalen. Moddervette bassolo’s gevolgd door gitaren, gecombineerd met geëmotioneerde poëzie, waarover de robotklanken van de synthesizer dreunen. ”Goedenavond allemaal,” zegt de sympathieke Mariusz tegen de weide, die nu wel lekker gevuld is. Met een mooi staaltje metalmedley breit de band uit Warschau een einde aan dit verslag van de metalvrijdag van Zwarte Cross, die bom stond van het talent. Het was erg jammer dat er zo weinig mensen de stap naar The Meltdown hebben durven wagen. Ben je nog op zoek naar New Keepers? Neem dan even de whiskyroute.