Een albumcover die niets aan de verbeelding over laat, Automatic Sam is vuig en onderhuids. Deze band speelt met je zintuigen, laat je ogen draaien in hun kassen, maar drukt je tegelijkertijd liefdevol tegen zich aan. Opvolger van Texino uit 2011, verrast in meerdere opzichten.
Donderende toms vormen het holle begin van een band die alles is behalve een lege huls. Automatic Sam begint ijzersterk in de titeltrack van haar nieuwe full length album Sonic Whip. De bezwerende stoner-rock van het Nijmeegse kwartet onder leiding van Pieter Holkenborg houdt die aandacht ook in de volgende nummers goed vast met een sound die het effect van een langspeelplaat en een bootleg combineert. Drummer Tim van Delft, de nieuwe aanwinst in het viertal, bewijst zich als een geniale rockfactor. Maar deze rockers zoeken hun heil niet slechts in simpele effectjes of een briljante drummer alleen.
Sonic Whip staat namelijk bol van de variatie, zowel in geluid als tempo. Waar het veel stonerbandjes ontbreekt aan inspiratie, weet Automatic Sam van begin tot eind te boeien. Een wonderschoon basloopje in het nummer I Island, gevolgd door een mystieke beat en dito gitaarriff, samenwerking tussen akoestische Spaanse en elektrische gitaar in No Exits, dat letterlijk gaat lopen als een trein, en als pre-apotheose het opzwepende Rewind. Deze track duurt maar liefst zeven minuten maar verveelt geen minuut, wat erg knap te noemen is. Een nummer vol dynamiekwisselingen, maar zonder de spierballen te verslappen. Met dit album laat de formatie zien ook te kunnen gloriëren in variatie, een erg belangrijk gegeven voor een vervolgalbum. En misschien nog belangrijker: het verloop blijft organisch, zonder ‘excuusrustpunten’. Alles wordt samengesmeed door het extra instrument, de stem van Holkenborg, die je ziel in tweeën snijdt met een complete messenset.
De laatste track Without A Sound laat de plaat als een nachtkaars uit gaan. Dat is jammer, want een band als Automatic Sam zou niet mogen afronden, ze moet de luisteraar laten smachten, smeken naar meer. Ondanks dat hebben de Nijmegenaren een klein meesterwerkje in hun genre afgeleverd. Sonic Whip klopt, boeit en doet hunkeren naar meer. Een knap staaltje rock ’n roll waarin Automatic Sam bij zichzelf blijft en toch de grenzen van het genre opzoekt en uitdaagt. Alle stoner eendagsvliegen (en dat zijn er erg veel), eat your heart out, deze band heeft geen kapitaalinfuus nodig en stoomt door tot het pensioen. Althans, dat is te hopen…