Drift Festival wil mensen meer dan alleen muziek brengen. Aangevuld met kunst met een kleine k en eerlijk, biologisch eten, weet men op De Vasim in Nijmegen een dagvullend programma neer te zetten. Vorig jaar rond deze tijd was het behoorlijk warm, nu moet men het helaas met minder stellen. Het zonnetje laat zich maar voorzichtig zien, waardoor de bezoekers er eigenwijs voor kiezen om aan het begin van de dag vooral buiten te staan en niet in de grote tent op het terrein.
Drift Festival op De Vasim beleeft alweer zijn derde editie
Festival biedt totaalpakket aan belevingen en relaxte sfeer
Drift Festival werd met een paar duizend bezoekers goed bezocht en verliep gesmeerd. Het warme weer ontbrak maar het publiek had er lak aan. De organisatie mag met trots terugkijken op het resultaat.
Brent Roozendaal gaat buiten in dezelfde lijn verder als Davy. Het moet gezegd worden dat de meeste dj’s op dit podium draaien alsof het vandaag een lome zomermiddag betreft. Maar dat is dus niet het geval. Misschien is Brent niet echt gewend om overdag te draaien, want wat hij laat horen is niet super spannend. Het is wat licht voor zijn doen en dat is jammer, want hij kan zeker beter. Brent is echter vakman genoeg om toch een stijgende lijn neer te zetten. San Soda, na Brent, was eerder op de dag nog getipt als dj om zeker te gaan zien. Hij draait chill, maar misschien wel té. Zijn set ontbeert het nodige karakter, waarmee hij het helaas klaarspeelt dat de tent bijna leegloopt.
O/V/R ((James Ruskin en Regis) halen door waar Claro is gestopt. Zij doen dat met een flinke bak acid, waar het publiek gretig op reageert. Brendon Moeller draait daarna eveneens behoorlijke techno en niets minder. Het is rechttoe rechtaan, zonder onnodige franje. Speedy J eindigt in De Vasim met ouderwetse techno. Hij is weliswaar binnengehaald als de grote naam, maar je moet liefhebber zijn om er echt van te houden. Het is niet veel meer dan de karakteristieke bas met minimale variatie en weinig melodie.
Space Dimension Controller maakt, na San Soda, zijn naam waar en brengt spacey disco ten gehore. Zijn set is broeierig en boeiend, ondanks dat het niet echt knalt. Hij eindigt met Teardrops van Womack en Womack, maar dan met een flinke beat eronder. Die plaat is een perfecte brug naar de verrassing van de avond, de sluitende dj in de grote tent. Robert Hood is het buitenbeentje van vandaag. Hij gaat van oude pop en disco naar acid, van uptempo house naar techno. Waar de andere dj’s consistenter in hun genre bleven, met kleine uitstapjes, draait Robert echt van alles door elkaar. Het maakt zijn set, die tevens zeer energiek en dansbaar is, een feest der herkenning. Als toegift laat hij nog New Orders Blue Monday horen. Dat is opmerkelijk, maar allerminst vervelend. Door Robert gaan we toch mooi naar huis met allemaal fijne popliedjes in ons hoofd.
Muzikaal gezien was Drift niet subliem, maar dat hindert weinig. Drift is namelijk een totaalpakket aan belevingen, met een uitermate relaxte en gezellige sfeer. Daarin weet het volledig te voldoen. Nijmegen is daarmee een volwaardig festival rijker.