Mala Vita begint energiek. De zanger maakt goed gebruik van de spaarzame ruimte op het podium en springt wanneer het kan. De aanstekelijke punkrock met een flinke scheut balkanbeats slaat vanaf het begin over op de zaal. Er kan niet alleen gedanst worden, het gebeurt ook massaal. Zelden was het opwindender in de bovenzaal als in het begin van deze avond met Mala Vita.

Zolang er flink uptempo wordt gespeeld is de balans tussen enerzijds gitaarpunk en anderzijds de balkanroots in de vorm van de accordeon prima. Een nummer als I Wanna Be Your Dog is werkelijk een lust voor je oren. De gitarist heeft een uitmuntende rol en strooit kwistig met solo’s. Helaas propt Mala Vita tegenwoordig ook een groot aantal rustige nummers in haar meer dan één uur durende set. Hierdoor raakt de vaart er aardig uit. Ook begint de accordeon op een gegeven moment aardig te irriteren. De boog kan niet altijd gespannen zijn en een rustpuntje in de set kan goed werken, maar je kan er ook in doorschieten. Dat gebeurt deze avond. En dat is jammer. Ook is de set voor een dergelijke band veel te veel van het goede. Zeker als je het lef hebt om na een reguliere set van veertien nummers nog een toegift van ruim zes nummers er tegenaan wenst te gooien. Om met onze oosterburen te spreken: In der Beschrankung zeigt sich der Meister! Jammer dat na een avond die zo lekker begon, een katerig gevoel overblijft.