RosRock vindt plaats tussen de boomgaarden en koeien rondom Rossum. Een mooi initiatief van liefhebbers van stevige livemuziek en goede festivalbeleving. In de achtertuin van de plaatselijke appelboer is een heus festivalterrein, door hen zelf gebouwd. Een flink podium, drank en voedselverspreidingspunten, een verse-appelsaptap, gezellige campeerterreinen. Voor een prikkie krijg je een festival voorgeschoteld waar Rockin’ Park (dat op dezelfde dag plaatsvindt) en vele andere (Mojo-)evenementen nog veel van kunnen leren. RosRock is een parel tussen de appelbomen.

Ook de programmering is een uitnodiging die moeilijk te weerstaan is. Tijdens de eerste dag maken onder andere The Bronx, Tracer en Cenobites hun opwachting. Dag twee prijken onder andere  Honningbarna en Murdering Trippin’ Blues op het programma. Een verslag van dag twee volgt spoedig op deze site. Over zaterdag de dertigste juni word je bij dezen bijgepraat.

In de middag van de eerste dag van RosRock staan een aantal nationale acts op het affiche. Namen waar niet iedereen per definitie warm van wordt. De lokale en tevens huisband The Punctuals trapt, naar horen zeggen, alleraardigst af. Een band als John Coffey doet muzikaal al wat meer  stof opwaaien. Deze lawaaimakers met onaflatende energie en inzet zijn op menig plek in Nederland te aanschouwen. Voor hen die het nog niet meegemaakt hebben, doe dat een keertje. De ramharde hardcorepunkrock-‘n-roll is een must voor liefhebbers van opruiende muziek. Dat bewijzen de vijf heren andermaal deze RosRock-middag. Gewapend Beton en The Stealers krijgen het nakijken van hun jongere broeders, want ze worden simpelweg naar huis gespeeld. Ook het publiek reageert lauw en stoïcijns op deze matig spelende bands. Gewapend Beton overtuigt alleen in de spaarzame muzikale stukken en The Stealers slaan de plank volledig mis door onder andere misplaatste opmerkingen over de Betuwe en Flipje, terwijl we daar toch echt niet zijn.

Ook bij Kav komt er weinig reactie van het deels katjelamme publiek. De Britten maken weinig bijzondere rock en zouden op Rockin’ Park zeker niet misstaan. Maar de band weet wel een aardig festivalsfeertje neer te zetten, waarbij het lekker luieren is.

Paceshifters laten hierna zien dat zij groeien en groeien. Wat beginnen deze jonkies goed te worden! Worden ze volwassen? Hun geluid zeker, dat staat vast. Het drietal schreeuwt zich schor en ragt als een malle. Mogelijk zijn de nummers soms nog wat eenvormig, maar Paceshifters laten vandaag een  sterke indruk achter met hun rossende rock.

Pas bij The Phantom Four and The Arguido begint er echt wat te broeien op RosRock. Misschien ligt het aan de wat afnemende warmte omdat het avond begint te worden. Misschien komt het doordat de middagzuipers al ergens in een hoek liggen. Maar waarschijnlijk ligt het simpelweg aan het feit dat dit de eerste band is die met een product komt dat kwalitatief 'af' is. De gelouterde muzikanten brengen een erg prettige set surfrock en laten zich niet van de wijs brengen door een onbeschofte vlerk die een voetbal recht in het gezicht van gitarist Frank schiet. Het vijftal is fel waar nodig (vocaal), relaxed waar mogelijk (muzikaal), heeft een sterkte presentatie en is ieder festival waardig. Chapeau!

Het Australische Tracer kopt hierna gemakkelijk door met hun rechttoe rechtaan rock. Het sympathieke drietal, met goede looks voor de dames, is lekker op dreef tijdens zijn huidige Europese tour. Dit is het laatste optreden daarvan. Overigens, er is vandaag zelfs een gedeelte van de internationale fanclub, bestaande uit louter meisjes (zelfs uit Parijs afkomstig), aanwezig om hun helden te supporten. Zij krijgen, net zoals de andere RosRock-bezoekers, een sterk setje toegespeeld met een dikke vette War Pigs (Black Sabbath) als uitsmijter. Hiermee maakt Tracer alles goed wat er tijdens Tsunamifest in Nijmegen misging, twee dagen voor RosRock. Fijne band!

The Bronx maakt hierna de klus af. Keihard en doeltreffend duwen deze hardcore-rock-´n-rollgasten hun muziek in je bakkes. Daar doet een bui regen qua sfeer niets aan af. Slechts de hondslompe (punk)boeren met hun idee van een moshpit zijn de enige smet op het optreden. Door deze figuren is een beetje fatsoenlijk van het concert genieten een ware opgave. In combinatie met de opfokkende muziek krijgt zelfs een schijtlijster als ondergetekende nog de neiging om zo’n hufter toevallig tegen een welbedoelde vuist aan te laten lopen. The Bronx spelen er in ieder geval de ideale soundtrack toe, want een sterke band met dito nummers en strak optreden! Hierna is de koek en het geduld van uw schrijver op en vertrekt hij huiswaarts.

(Een deel van) het publiek verdient door zijn gedrag (lam of irritant, opgefokt, en vooral aanstellerig) een behoorlijke onvoldoende. Maar het festival an sich, daarentegen, een hele dikke voldoende. Prachtige locatie, fijn geregeld, vriendelijke vrijwillige medewerkers, aantrekkelijke line-up - mijn complimenten! Dit nodigt meer dan genoeg uit om een volgende editie weer van de partij te willen zijn.