Het gebrabbel in de zaal wordt onderbroken met een harde “Het zit dus zo…” Op het scherm verschijnt Lieve Bertha (Rens Polman en Koen Brouwer). We volgen ze in hun zoektocht naar de liefde. Voor de trouwe fans allicht saai, maar om hun ludieke acties blijf je gniffelen.

 

Na het filmpje begint de band lekker te jammen. De band bestaat uit een basgitarist, een drummer, die ook nog een zinnetje mag zingen, en een gezellige toetsenist. Energiek als Rens en Koen zijn, springen ze op het podium. Rens pakt snel z’n gitaar en ze nemen al dansend en swingend plaats achter hun microfoon. Ze zijn goed op elkaar afgestemd en wisselen de zang af met hun stemmen die naadloos in elkaar overgaan. Helaas staat de microfoon in het begin te zacht en worden ze overruled door de band. De nummers zijn komisch, levendig en ze brengen ze met volle persoonlijke overgave.

 

In de bovenzaal van de Willemeen is het dringen geblazen. Meer dan tweehonderd man hebben weer en wind getrotseerd om vanavond aanwezig te zijn bij de ep-release. Dat het vanavond zo druk is, is natuurlijk heel fijn voor Lieve Bertha, maar ook meteen hun valkuil. Ze krijgen tot eigen irritatie de zaal maar niet stil en moeten een aantal keer om de aandacht vragen. Gelukkig krijgen ze vanaf het moment dat ze het nummer Knockin´ On Heavens Door coveren alle aandacht en gaat de zaal uit z´n dak. Ook de heren zelf komen er in en de nummers die ze hierna spelen gaan stukken beter. Het nummer Hij Was Gewoon, met een hele mooie muzikale opbouw, bezorgt je gegarandeerd kippenvel. Ze krijgen zelfs een “We want more,” waarna de heren hun nieuwe nummer spelen over alleen wakker worden in een leeg bed naast natte plekken (…). In dit nummer worden de heren muzikaal erg mooi ondersteund en is de brug tussen hun en de band gebouwd. Want de band klinkt lekker en het gejam heerlijk, maar eigenlijk lenen de nummers en de performance van Koen en Rens zich beter voor een akoestische huiskamer setting of een zitconcert.