“Eigenlijk was het een soort van heel lang slaapfeestje bij andere mensen thuis,” zegt Aafke Romeijn (25) na een slok van haar welverdiende koffie. Diep in de nacht is ze met de heren van Dead Neanderthals van Bath terug naar Nijmegen gereisd. Luttele uurtjes slaap rijker zit ze aan tafel in Etalage Derdewalsstraat. René Aquarius (30): “We wisten totaal niet wat we moesten verwachten, want we hadden alles op afstand geregeld. Uiteindelijk was het fantastisch.” Otto Kokke, baritonsaxofonist van Dead Neanderthals, schittert door afwezigheid. Niet alleen moest iemand de huurauto terugbrengen, tevens viert hij vandaag onder het genot van taart en familie zijn 39ste verjaardag. Het aanvankelijk onwaarschijnlijke drietal heeft net vier shows in Engeland achter de rug.

Aafke Romeijn is een jongedame die Engels- en Nederlandstalige liedjes zingt achter een piano, maar in niets lijkt op het prototype pianomeisje. Gekortwiekt haar, sarcasme en naar eigen zeggen slechte humor begeleiden de macabere muziek waarin ze ene Stella verbaal vermoordt.

Tourgenoten Dead Neanderthals zijn twee bebaarde heren met een voorliefde voor schizoïde takkeherrie, wat volgens de kenners een kruising zou kunnen zijn tussen grindcore en het baanbrekende werk van jazzsaxofonist John Zorn. Beide acts oogsten succes, zo is Aafke deelnemer van Popronde 2012 en spelen René en Otto op Incubate. Ze kenden elkaar al van de Nijmeegse scene, maar intens contact ontstond op Twitter.
Aafke: “Op een gegeven moment stuurden we elkaar iedere nacht tussen 24:00 en 01:00 slechte filmpjes toe. Het begon met beroerde muziek, Berdien Stenberg en trailers van kutfilms.”
René: “Snel volgden Funniest Home Videos, oude reclames en spelshows uit de jaren tachtig.”
Aafke, met enige trots: “Daar begonnen mensen ook aan mee te doen, maar niemand was er zo goed in als wij.”

Metalheads
Over het voorprogramma van Dead Neanderthals voor hun show in Vera werden zij het niet eens met de programmeur en hun boeker, totdat Aafke op Twitter voorstelde voor hen te openen. “Bij die show in Groningen bleek dat wij ook in het echt om elkaar moesten lachen.” Logisch gevolg was een release van haar ep Stella – The Cold Case op het label van Otto en René en zelfs een tour in de UK.

De reactie van het publiek op de ongewone combinatie deert René weinig: “Mij maakt het niet zo veel uit, als aanwezigen één van ons niet leuk vinden, lopen ze maar weg.”
Aafke: “Maar er zijn écht niet veel mensen die weglopen. Het leuke is dat ik allemaal reacties kreeg van metalheads die zeiden nooit naar singer-songwriters te luisteren maar het echt heel vet vonden. Mensen die voor mij kwamen, zeiden juist dat ze Dead Neanderthals ook een erg toffe ervaring vonden en zoiets nog nooit hadden meegemaakt. Het enige probleem was dat sommigen geen oordoppen bij zich hadden en lamme vingers kregen van deze in hun oren houden.”

Podiumperikelen
De tour bracht hen langs Londen (“De venue was een ranzige, oude kelder, dus het was helemaal perfect.”), Liverpool (“Het bleek echt een hipsterhol te zijn, zo’n vegetarisch ecologisch lunchcafé voor mensen met MacBooks, grote honden, hoedjes, opgerolde pijpen en snorren.”), Bruton (“Het dorp zit tegen Glastonbury aan. Als een Status Quo-coverband speelt, komt niemand. Maar als je iets raars programmeert, komen ze wél kijken.”) en tot slot Bath, met wisselende reacties. Het laatste optreden was een ramp.

Aafke: “De programmeur van onze laatste show kwam in Bruton kijken. Het was een vage gast, met lang haar, een vreemd hoofd en een heel lage stem. Hij was zenuwachtig en durfde ons niet te spreken, want hij moest ons blijkbaar cancellen. De dag van onze show zou hij namelijk ontslag nemen en nooit meer terugkomen. Hij zou de PA meenemen. Nou, wij vonden het geen probleem akoestisch te spelen, dat gaat nog steeds retehard.”
René: “Met veel aarzeling, pijn en moeite gaf hij toe.”
Aafke: “Toen we eenmaal daar aankwamen, was er niets aan de hand. Mijn show was prima, maar toen jullie gingen spelen, werd ik binnen twee minuten op mijn schouder getikt en de keuken in gesleurd. Het barmeisje zei dat Dead Neanderthals veel te hard speelden, alsof ze in Wembley stonden. Blijkbaar wilde de buurman zelfs de politie bellen. Ze moesten op een tiende van het volume spelen of stoppen. Het was al akoestisch, zachter spelen was onmogelijk. Dus ik gebaarde naar René.”
René: “Ik zag het allemaal gebeuren, maar dacht: fuck it, ik ga niet stoppen.”
Aafke: “De buurman kwam naar me toe. ‘Als het nou niet is afgelopen, schop ik ze zelf het podium af!’ zei hij. Dus toen heb ik jou maar op je schouder getikt. Iedereen was pissig. Het barmeisje vertelde dat dit een persoonlijke wraakactie was van die oude boeker. Hij wist al dat hij ontslag zou nemen en heeft Dead Neanderthals neergezet om hen te naaien. Maar daar hebben wij geen reet mee te maken!

Testosteron
Ondanks een vervelend slot was het een geslaagde ervaring om met twee mannen op pad te zijn. Aafke: “Normaal gesproken heb ik bij optredens een outfit, make-up en een kapsel waar ik vijf dagen over nadenk. Ik heb in Engeland elke dag, op de eerste na, in mijn pyjama gespeeld. Het kon me na de eerste dag niet meer schelen. Ik zou vaker met mannen moeten gaan touren. Mijn zusjes en moeder zijn ongeveer de enige vrouwen die ik nog om me heen duld. Verder heeft iedereen een piemel. Ik weet niet precies hoe dat komt. Overigens heeft Otto het meer over zijn haar dan ik.”
René: “En hij heeft niet eens haar!”
Aafke: “Alleen een epische baard. Hij gebruikt zelfs baardconditioner, daar zweert hij bij.”

Het drietal heeft nog niet samen gemusiceerd. Aafke: “Daar hebben we het eigenlijk nooit over gehad.”
René: “Dat moeten we misschien wel gaan doen.”
Aafke: “Ja, maar wat spelen we dan?”
René: “Nou, ik heb al een idee, maar dat wil ik eigenlijk eerst bespreken.”
Aafke: “Want ik moet naakt..?”
René: “En we willen niet dat dat op internet bekend wordt. Als dat onverwachts toch verandert, zijn straks alle mensen teleurgesteld.”