De Kift is altijd al een rare snuiter geweest in de Nederlandse muziekwereld. Het optreden op de-Affaire maakt deze status weer eens waar.

CONCERT
De Kift, Saddlespan, vrijdag 22 juli 2011

MUZIEK
Een mengsel van carnavaleske en kolkende bombarie, de eigenzinnigheid van Tom Waits en literaire verantwoordelijkheid.

PLUS
De Kift kraakt en piept aan alle kanten. Dat komt voornamelijk door de gigantische analoge soundbox achter op het podium waarin meerdere pijpen, een fiets, enkele fietspompen en een paar emmers zijn verwerkt. Eenmaal op stoom gekomen is De Kift een gesmeerde machine. Je wordt overdonderd door oorverdovende blazers en ritmische gitaarpartijen. Hoewel de muziek bombastisch en absurdistisch is, blijft het altijd catchy. Het enthousiasme en het plezier zijn aanstekelijk, zelfs de waanzin van Admiraal B. die op een dronken en woeste Hans Dorrestijn lijkt. Ondanks alle bombarie is De Kift altijd fijnzinnig. De literair verantwoorde preken en het theatrale karakter maken er een varietévoorstelling van in plaats van een concert.

MIN
Het enige minpunt is wel dat het meer op een theatervoorstelling lijkt dan op een concert. Als toeschouwer voel je je aangetrokken door het enthousiasme en het knappe spel maar niet door een uitgestoken muzikale hand. Aan de andere kant: als je het publiek zo op je eigen manier kunt betoveren, dan is een uitnodiging overbodig.

CONCLUSIE
Kunstzinnig, uitzinnig, fijnzinnig en eigenzinnig.

CIJFER
8