The Earphone Heads – Backseat Scandals (ep) - Felicia Tielenius Kruythoff
The Earphone Heads heeft de goede mix te pakken van een laag, traag, bassig, stoer geluid met dansbaarheid en energie. Bovendien houdt de helderheid in de stem van de zanger je erbij. Bij beluistering van de ep kan je je het vuurwerk in live-vorm levendig voorstellen.
Maar… Op de ep duren de nummers te lang, iets wat live misschien wel werkt, maar op de cd ongeduld opwekt. De nummers zijn allemaal hetzelfde opgebouwd, met een lange instrumentale brug en een outro die je terugbrengt naar de wat simpelere loopjes waar je oor eigenlijk al klaar mee was. Ook de teksten zijn wat bevreemdend. Ze houden het midden tussen goed overdacht en van clichés aan elkaar hangend. Dit voorkomt dat je als luisteraar de diepte in kan. Mocht je daar niet naar op zoek zijn en gewoon willen knallen en een vrolijk gevoel in je maag wil, dan is deze ep het zeker waard.
The May Bees - Saint Denis (cd) - Ilona Staal
Saint Denis is de tweede plaat van de Arnhemse The May Bees en telt maar liefst zestien liedjes met opmerkelijke titels die de nieuwsgierigheid wekken. De gruizige elementaire rock doet een beetje denken aan Band Of Horses, dezelfde Amerikaanse intellectuele small-town garagebandjes-met-gitaren sound. Net als Ben Bridgewell, de zanger van Band Of Horses, zingt Gregory Orange met een kopstem, waarschijnlijk met de bedoeling dat dit de emotionele diepgang van de songteksten vergroot maar dat is niet gelukt. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Tom Yorke klinkt de getergde zang niet fijn; de oren en het geduld van de luisteraar worden aanzienlijk op de proef gesteld. Orange doet duidelijk zijn best maar lijkt op zijn tenen te lopen. Daarom had de band beter kunnen kiezen voor een andere zangstem of techniek, dan was de muziek zelf veel beter uit de verf gekomen.
Het gros van de liedjes is echt de moeite van (her)beluisteren waard, met af en toe een uitschieter naar uitstekend zoals het instrumentale Serve It With Pickles, dat abrupt eindigt à la Creature Fear van Bon Iver. De openingsakkoorden van Shooting At The Stars doen denken aan het overbekende riedeltje van Whiskey In The Jar van Thin Lizzy en gaat het live erg goed doen op dansvloeren. Al met al is het een afwisselende plaat geworden die nieuwsgierig maakt naar de toekomst. Erg jammer dat de plaat door de zang van Orange niet geschikt is om casual te beluisteren.
Is je interesse gewekt? Op de website van de band kan de plaat gratis besteld worden. Je hoeft zelfs de verzendkosten niet betalen.
Jasper – Alles beweegt (cd) – Ilona Staal
Toegegeven, op de redactie van 3VOOR12/Arnhem-Nijmegen werd er een beetje gelachen toen de plaat Alles Beweegt van Jasper op tafel kwam. Jaspers knuffelrock singer-songwriter fusion is niet het favoriete genre van het hipstervolk. Maar eerlijk is eerlijk, het is een hele fatsoenlijke, aardige plaat. Een goede soundtrack voor de iets doelloze zondagmiddagen waarop je jezelf, à la Bridget Jones, betrapt op het langdurig staren in je lege koelkast.
De muziek, akoestisch met hier en daar wat rock- en zelfs wat countryinvloeden, is niet zo heel bijzonder maar dat is niet erg omdat de stem van Jasper de plaat met gemak draagt. De teksten zijn een ander pluspunt; die gaan vaak over een of andere vorm van overgave en zijn aardig abstract. Er komen wat landschappen voorbij en dat maakt de bij het genre horende zoetheid van de teksten draaglijk. Dus mocht je nog op zoek zijn naar een sinterklaascadeau voor die gezellige bloemetjesjurk dragende tante, moeder of collega, laat dan lekker de plaat van Marco Borsato in de bakken liggen. Alles Beweegt van Jasper is veel origineler en sympathieker.
Marijke – Colorful & Brilliant (cd) - Felicia Tielenius Kruythoff
Het valt meteen op dat Marijke een uitzonderlijk warme en mooi gekleurde stem heeft; helder, duidelijk en vrouwelijk. De muziek op deze cd met acht nummers heeft wel wat weg van The Corrs. Over het algemeen is de muziek makkelijk toegankelijk, licht en vrolijk. Maar daarin schuilt ook meteen het gevaar; af en toe wordt al die lieflijkheid te zoet voor de oren. Vooral het nummer Your Favorite Color heeft een hoog Mary Poppins-gehalte en ook de tekst “makes you feel so angry” uit Happy Again komt niet meer geloofwaardig over.
Echter, op het moment dat er een andere emotie dan vrolijkheid bij komt kijken, trekt Marijke waarlijk kippenvel. Nummers als Lonely en Sinister Story, waarin ze zich alleen op gitaar begeleidt, komen echt, rauw en eerlijk over, en komen daardoor veel meer binnen. Door de simpele muzikale begeleiding is de zangeres veel beter in staat om een gelaagdheid in haar stem aan te leggen. Bovendien is het warme geluid van Marijke in dit geval een prachtige omlijsting in plaats van net dat beetje teveel.
Collin Hoeve – It's All In My Head (ep) - Kirsten Verstraten
Het hoesje van Collin Hoeve's ep It's All In My Head geeft niet zo'n goede indruk. Collin zit met gesloten ogen en gitaar in de hand “ontspannen” op een bankje in een park. Het oogt stijfjes. Maar eigenlijk past dit wel bij z'n muziek; die komt namelijk ook nogal stijfjes over.
Collin Hoeve is een singer-songwriter mét band, die zijn eigen muziek als luisterliedjes en pop omschrijft. Het is echter moeilijk om te blijven luisteren. Collin is zeker geen slechte muzikant en zanger (en dat geldt ook voor zijn band), maar de liedjes kabbelen maar wat voort. Nergens word de luisteraar gegrepen tijdens de 23 minuten die deze ep duurt. Het is té braaf, té tam en het voelt soms iets te bedacht, zodat je voortdurend denkt: Collin, ga nou eens los! Daarnaast zijn de teksten geschreven in vrij simpel Engels waardoor ze diepgang missen, terwijl Collin waarschijnlijk wel degelijk iets te vertellen heeft over de wereld om hem heen. Door de eenvoudige teksten komt dit helaas niet goed over.
Even ben ik aangenaam verrast als het nummer Circles inzet. Het begint sterk met een gitaarmelodie die me doet denken aan Fink. Helaas komt daar meteen een clichématige “hmmmm” achteraan. Ook hier weer klinkt het allemaal veel te ingehouden en komt de boodschap door het weinig originele en simpele taalgebruik niet goed uit de verf.
Wellicht blijft een toekomstig album beter hangen als Collin zich wat meer laat gaan en zijn Engelse woordenschat uitbreidt.
Johnny Camaro – S/T (cd) - Tim Arets
Het zijn geen zeven minuten durende solo’s vol bluesrock die hier de toon zetten, maar nummers die de vijf minuten nog niet halen. Opvallend voor dit type muziek, maar het laat zien dat ook in korte tijd te overtuigen valt. Gullible’s Travels heeft het herkenbare orgeltje van DeWolff en gaat over schijnheiligheid. Dat wordt duidelijk gemaakt door de intro van het nummer zonder muziek te beginnen, maar met een televisiefragment van Oprah Winfrey.
De plaat is opgenomen in Roy’s Kitchen (waar Shaking Godspeed de derde plaat opneemt) en The Prison Studio door Ben Hoftijzer. Op de eerste track hoor je hoe de cd analoog opgenomen wordt, wat klinkt alsof een casettebandje in de recorder gaat. Het lijkt dus net of je bij het begin van de plaatopname bent. Naast dat deze band thuis is in bluesrock, zijn er ook punk- en metalinvloeden te horen, zoals de punkachtige bonustrack All Night Long bewijst. Het is dus een combinatie van veel oude muziek die zij als band een eigen draai geven, zoals de laatste tijd een hype is onder bandjes. Toch klinken deze jongens als een band die ook een grote belofte kan worden voor de Achterhoek, waar steeds meer bluesrockwerk vandaan komt. Dat de band waarschijnlijk in papa’s platenkast gesnuffeld maakt daarbij niet uit, want de ep bevat zeven overtuigende nummers die slechts het begin markeren van wat nog komen gaat.
De redactie hanteert het zwaard van Vrouwe Justitia en spreekt recht over dat wat rond is: de oogst van glimmende schijfjes. Met deze keer recensies van The Earphone Heads, The May Bees, Jasper, Marijke, Collin Hoeve en Johnny Camaro.