King Locust – Spinning Disease (demo) – Marcel Peelen

”You lay your head down on my chest” is de eerste zin van openingsnummer Meth. Ja, leg je hoofd op de borst van je naaste en luister. De drie tracks tellende demo Spinning Disease van het Arnhemse King Locust laat je niet heftig stuiteren, maar openbaart zich als een veelzijdige luisterervaring. Een lijntje naar Alice In Chains is snel getrokken, maar de muziek kan je ook met enige weemoed doen terugdenken aan Karma To Burn en Unida. King Locust heeft naast de power van de sloophamer een goed oor voor een knappe melodie. Een fijnmazige mix van onderkoelde metal en artrock, met een geraffineerd zweempje stoner.
          De vocale harmonieën zijn prachtig, de eenvoudige maar goed uitgevoerde precisieriffs hebben steeds genoeg diepgang om je bij de les te houden. De drummer speelt wel veel noten, maar omdat de bassist zijn partijen – die in de eindmix beter uitgebalanceerd hadden mogen worden - sober houdt, staat de ritmesectie als een huis. De band mijdt het cliché van het aloude hard-zacht-en-terug en kiest met regelmaat voor een spannend aanzwellende ‘Tool’-eruptie. Minpunt is de lengte van de tracks: alle nummers duren zo’n zes minuten. Na vier minuten is elk verhaal wel verteld, dus waarom zo lang uitgesponnen? Niettemin is Spinning Disease een sterke, fraai geproduceerde plaat, met het nummer No Ami als compositorisch hoogtepunt. King Locust toont aan één van de beste bands uit de regio te zijn. En ver daarbuiten.


Liquid – 1.21 Gigawatts (ep) – Gerrit Weeren

De Arnhemse crossover band Liquid bracht onlangs zijn tweede ep uit. De zoektocht naar een eigen, fris geluid - zoals de heren zelf zeggen - levert een cd met vier nummers op, verpakt in een prachtig hoesje. Liquid maakt al vanaf de start erudiete dansrock. Een vleugje indie, een scheurende sax en samples vormen het muzikale platform voor de ervaren rapper Brat Spitt. Openingstrack Blaze is niet het sterkste nummer van de ep. De hoekige riffs worden onbedoeld met elkaar verbonden door onverstaanbaar gemompel. Als de ritmetrein doordendert, klinken op de achtergrond geslaagde samples. In het tweede nummer toont Liquid zich meester van de opbouw. Bananas ontvouwt zich langzaam tot een verrassende epische bridge, type Dog Eat Dog.
          Bij het derde nummer is de mist definitief opgetrokken. Alter ego Harry Palmz heeft plaats genomen achter de mic en rapt lustig weg over zijn niet alledaagse seksuele voorkeuren. Dit zeer expliciete nummer zou zomaar verfilmd kunnen worden door Tarantino. Knock Out sluit het album af. Na Blaze het tweede nummer dat tekstueel dicht bij de hiphop-roots blijft. Erg kundig gevlochten rijmschema's, maar inhoudelijk niet erg relevant. Binnen hun muzikale context zijn de teksten echter erg effectief. Zo ook in het swingende slotnummer, waar Brat Spitt uitgebreid de kans krijgt zijn niet misselijke skills te etaleren. 1.21 Gigawatts verdient een nauwkeurige beluistering. Er wordt knap gemusiceerd en subtiel gestrooid met geluidseffecten. De muziek is uitermate geschikt voor een breed festivalpubliek en 1.21 Gigawatts zou best eens Liquid's ticket kunnen zijn tot de festivals!


The Rev – Rock ‘n Roll (cd) – Maarten Wagemakers

Soms heb je van die nummers waar je van zou zweren dat je ze al vaker hebt gehoord. Die raspende stem, bijna zeurderig slepende ‘swagger’, het karakteristieke Amerikaanse alternatieve rockgeluid met veelal korte, functionele solo’s - je zou zomaar kunnen denken dat het nummer Rock ’n Roll van The Rev regelmatig voorbij kwam op collegerockstations in de jaren ’90, ingeklemd tussen bands als Buffalo Tom, Soul Asylum en Grant Lee Buffalo. De haast arrogante zelfverzekerdheid waarmee een enigszins verdachte tekst wordt gebracht als ‘Do you believe in love / Do you believe in rock’n roll’ doet je toch even verbaasd de bandsite checken. Nee, dit is toch echt uit 2009, Gelderse makelij. Wow.  
          Maar is het nu een goede of slechte ‘wow’? De nostalgiefactor is prettig, maar die onmiddellijke vertrouwdheid komt natuurlijk niet zomaar uit de lucht vallen. Een vleugje southern ‘stomp’ hier, een zwaar aangedikte whiskey-stem daar, compleet inwisselbare teksten – je vraagt je af af of The Rev niet toevallig als baby in een grote toverketel met rockclichés is gevallen. Met name bakvissenballade Somewhere Along The Way doet de nodige alarmbellen rinkelen. Aan de andere kant: wat ze doen, doen ze grotendeels goed. Weliswaar naar bekend recept, maar met net genoeg eigen inbreng om liefhebbers van weleer te bekoren, of op z’n minst te foppen. Er is zeker nog werk aan de winkel voor The Rev, maar zeker in het geval van het titelnummer is de ‘wow’ stiekem toch wel positief geweest – hoe fout de tekst ook moge zijn.

Velcro Tapes – St (demo) – Ilse Lambert

Velcro Tapes - “the band formerly known as Faun” - bracht enige tijd geleden deze schijf uit, vol alternatieve rock met een mix van Engels- en Nederlandstalige teksten. De vier nummers verschillen erg in stijl en dat is direct ook het sterke punt van de band. Ze bewijzen daarmee veelzijdig te zijn en tonen op muzikaal gebied hun kunnen. Een beetje bijschaven is echter nog wel nodig. Soms lijkt het wel of de metronoom op drift geraakt is, waardoor de strakheid van drums en gitaar sterk vermindert. De baslijnen blijven daarentegen constant en maken van een nummer als Amplify een ruwe diamant.
          Ruw is helaas ook de mix. Velcro Tapes heeft zeker potentie, maar het klinkt nog te onaf. Zo worden hogere tonen in de zang met moeite gehaald en zijn de teksten vrijwel onverstaanbaar voor de luisteraar. Ondanks dat de opbouw van de nummers spannende en afwisselende elementen bevat, lijkt de totale mix van de schijf het kind van de rekening te zijn. De gitaartrucjes klinken leuk, maar mogen een stuk korter waardoor ze in kracht zouden groeien. Dat zou zeker ook de langdradige stukken - die vaak plotseling een heel andere richting opgaan dan dat je verwacht - spannender maken.