Nail King – St (Demo) - Thomas Terlouw
De Arnhemse trash/death metalband Nail King heeft sinds kort een eerste demo uitgebracht. Drie nummers lang schellen de gitaren op hoge snelheid en telt de luisteraar een flink aantal tempowisselingen. Instrumentaal is de band bijna volledig in het hokje van de trash metal neer te zetten. De muziek bestaat uit veel uptempo drumstukken, schelle, ruisende gitaar en nerveuze solo’s. De zang gooit hier wat death metal invloeden tegenaan, door diepe en ritmische grunts die de nummers wat extra dynamiek geven. De muziek is hierdoor ook best aanstekelijk, hoewel ik na deze eerste drie nummers toch ook wel iets anders wil horen.
De agressieve trash metal stukken hebben zo nu en dan een felle verstaanbare schreeuw nodig, die afgewisseld kan worden door de diepe grunts. Een ander minpuntje betreft de kwaliteit van de opname, waar de schelle gitaar iets te hard en krakerig doorheen komt. Hierdoor wordt het laag in de muziek wat overschaduwd, hetgeen toch jammer is voor de totaalsound. Ondanks wat kleine verbeterpunten is de band zeker op de goede weg en ik geloof zeker dat er een mooi plekje in de lokale trash scene veroverd kan worden door deze band.
Analogic Sound Project - Hardware (cd) - Gerrit Weeren
Analogic Sound Project is het old-skool electro, techno en minimal alter ego van Arnhemmer Pierre Estourgie. Na het opbouwen van een gedegen live reputatie werd het tijd voor een in vele opzichten bijzonder debuutalbum. De hoes van Hardware is fraai en subtiel en een duidelijke hint naar het professionele niveau van deze plaat. Estourgie houdt niet van toeval en kiest voor een mini dubbel-cd. Twee stijlen, even zoveel schijven, moet Estourgie gedacht hebben. Op de eerste cd staan drie puntige songs. Old-skool electro met een snuifje techno. De tweede schijf is gevuld met een stief kwartiertje uiterst chille minimal meets electro.
Hardware verwijst naar de gebruikte instrumenten. Waar ‘knor en bliep-collega’s’ normaliter naar de MacBook grijpen, gebruikt Estourgie louter analoge hardware. En waar anderen de nootjes intekenen op het scherm of voornamelijk in de weer zijn met de start-knop van de sequencer, speelt ASP altijd live, zo ook op Hardware. En als je zit te luisteren, lijk je dat op een of andere manier te voelen.
De nummers blinken uit in opbouw en blijven tot het einde spannend. De vele ideeën in de vorm van kleine melodietjes en riffjes zijn zonder uitzondering goed uitgewerkt. De ritmewisselingen zijn effectief en dragen bij aan de spanning. De cd klinkt opvallend goed, erg warm en mooi uitgebalanceerd. Passie, ambacht, ambitie en eigenheid hebben van Hardware een erg fraai debuut gemaakt. Estourgie zoekt nog een label, zo valt op zijn MySpace te lezen. Met een debuut als Hardware kan dat nooit lang meer duren.
Taxidermist - Taxidermist (cd) - Maarten Wagemakers
Aan ambitie zal het de jongens van Taxidermist niet ontbreken. De Nijmeegse band legt hun nom de plume graag uit als een metafoor voor het ‘opzetten’ van Frankenstein-esque muzikale hybrides. Aan stukken gesneden elementen van totaal uiteenlopende genres worden bij elkaar gepropt en hardhandig aan elkaar genaaid onder een façade van luistervriendelijkheid en een portie bluf. Het klinkt allemaal redelijk dramatisch op papier, maar hoe uit zich dit in de praktijk? Redelijk goed, zo blijkt. Hoe vreemd de naamsverklaring van de band ook moge zijn, zo vaak zullen lome funkritmes nog niet zijn gekoppeld aan dronende noise, mechanische orgelriffs en ronkende stoner, als in Stone Scissor het geval is. Age Of Planets en Road Kill Artist verraden vervolgens dat de kern van de band ooit furore maakte als hiphop/funkband Mosqio, maar de psychedelische inslag en stevig doorbeukende climaxen tonen aan dat de Nijmegenaren die tijd ondertussen ver, ver achter zich hebben gelaten.
De band lijkt zich alleen wat te vergalopperen bij het slotnummer, For Clarity’s Sake. De vele film- en documentairefragmenten in het 7 minuten durende monster leggen natuurlijk het nodige gewicht in de schaal, maar zowel tekstueel als muzikaal maakt de band de zelf opgelegde verwachtingen niet helemaal waar. Ze stranden een beetje in hun eigen aspiraties, maar dat is in dit stadium natuurlijk nog geen ramp. Sowieso zal de beoogde climax van de Gathering-achtig afsluiter live waarschijnlijk wel volledig tot zijn recht komen. Al met al een meer dan behoorlijk debuut, dat nieuwsgierig maakt naar wat komen gaat.
Maltman – St (demo) – Jasper Konijnenbelt
Wat hebben we nu aan onze fiets hangen? Een zeer vreemd cdtje. Maltman betreft – zo blijkt uit de bio - het soloproject van een 27-jarige Arnhemmer op zoek naar een hobby. Songtitels als Cheese & Sympathy en Brintanova doen vermoeden dat de Arnhemmer in kwestie zichzelf en zijn project niet al te serieus neemt. Het openingsnummer bevestigt die indruk. Meer dan een paar flarden hysterische gitaar over een slecht geprogrammeerde drumbeat is het niet, en het is in een poep en een scheet voorbij. Wat is hier nu in des Herensnaam de bedoeling van? Ronduit hilarisch is het vervolg, waar druk wordt verder gegaan met het wankel opeenstapelen van brokken restgeluid. Stiekem komen hier en daar overigens best een aantal fijne metal-lickjes voorbij. Spelen kan Mathman dus wel.
Ah fijn, aan het slot van zijn kweeksel gooit Maltman het over een meer ingetogen boeg. Cheesy akoestische gitaar legt hier een tapijtje voor een eigenlijk prachtige gitaarimprovisaties. Hekkensluiter Brintanova - een prettige geloopte gitaarjam, duidelijk opgenomen in de badkamer – vormt het decor voor een geschmierde Spaanse hijgstem die meest ontstellende onzin uitkraamt. Stukje bij beetje krijgt Maltmans meesterplan smoel en lijken we hier van doen te hebben met een lo-fi zonderling die in de toekomst nog wel eens met iets geweldigs op de proppen kon komen. Ieder goed idee begint immers in de kroeg. En als deze Maltman z’n biertjes malt drinkt, eet ik m’n pen op.