In jongerencentrum Staddijk wordt Panoptikon aangekondigd met de woorden: “De eerste band die vanavond gaat spelen is Panoptikon. Hier is Panoptikon.” De aankondigingen die daarop volgen getuigen van eenzelfde originaliteit. Alle drie de bands beginnen vanavond met een soort van filmmuziekje als intro. Ik hoor een helikopter en schietgeluiden. Blijkbaar is dit helemaal de nieuwe hype, maar ik vind het uitermate irritant. Wat heeft dit nog met muziek te maken? En een toevoeging aan de show is het ook al niet.
 
Na over mijn initiële ergernissen heen te zijn gestapt word ik positief verrast door de death metalband Panoptikon. Deze band durft! Ze hebben er geen problemen mee om ook rustigere nummers te spelen en de solo’s van de gitarist zijn werkelijk briljant! De muziek getuigt duidelijk van creativiteit binnen de nummers en binnen de set. Er wordt gespeeld met melodie, voor een death metalband is dit ‘stepping out of the box’ en daar heb ik respect voor. Helaas is er in de hele set geen sprake van zang. De ‘zanger’ kan blijkbaar alleen maar grunten. Er is op zich niks mis met zijn grunts, maar op het moment dat de bassist hem vocaal ondersteunt, komen ze veel krachtiger over en ik raad Panoptikon dan ook aan om een achtergrondzangeres aan te nemen om ze net dat niveau hoger te tillen. 

De symfonische metalband Seiphian stelt me teleur. Het eerste nummer van de set is nogal ongelukkig gekozen. De zangeres zingt tegen de melodie van de muziek in, wat normaal gesproken zou zorgen voor een mooie afwisseling, maar helaas kan ze niet aan haar eigen melodie vasthouden en ook de timing gaat mis. In de daaropvolgende nummers trekt ze dit enigszins recht, maar een paar zanglessen om ademsteun en wisseling van stemfuncties te oefenen zouden haar goed doen. De drummer probeert indruk te maken met een stel roffels die me verschrikt doen omkijken om te zien waar de rest van de fanfare gebleven is en de gitaristen leunen te veel op de toetsenist om zelf creatief te worden. Als in het laatste nummer een van de gitaristen de leadzang pakt en vals zingt is voor mij de lol eraf.

Heavy metalband Thornus maakt mijn avond weer goed. De band is wat volwassener dan de voorgaande twee, niet alleen letterlijk in leeftijd, maar vooral in podiumpresentatie. Hier staan mannen, de viriliteit straalt eraf. Zanger Dave vindt het leuk om tussen de nummers door een praatje te houden en neemt daarmee het publiek moeiteloos mee in het optreden. Thornus speelt veel strakker dan de andere bands, maar aan originaliteit ontbreekt het hen. De grenzen van het genre worden heel netjes in acht genomen. De zanger heeft een mooie volle stem die de band goed kan dragen, maar hij heeft maar enkele noten op zijn stok. Na één nummer heb je al gehoord wat deze man in huis heeft en dat is behoorlijk monotoon. Jammer, want ik heb het vermoeden dat dit niets met bereik te maken heeft, maar des te meer met lef. Kom op Thornus, je kan het wel!

Het zal duidelijk zijn dat ik het niet eens ben met de keuze van de jury en meer mensen met mij, want Panoptikon gaat ervandoor met de publieksprijs. Volgens de jury ligt het niveau van de bands echter dicht bij elkaar en na een korte discussie met een van de jury-leden achteraf, begrijp ik wel hoe ze tot hun oordeel gekomen zijn.

Thornus zullen we in elk geval terugzien in de finale van de Roos van Nijmegen in Doornroosje op 21 mei.