Origineel. Komisch. Geniaal. In het Nederlandse vocabulair zijn er geen woorden genoeg om de verslavende liederen van Roosbeef te omschrijven. Briljante teksten, innoverende muziekstukken en rijmelarij van de hoogste klasse. Live is het net zo goed als op cd. En op bepaalde wijze zelfs beter. De euforische klaagzang van zangeres Roos - met de Beef ‘on the side’ - creëert bij het publiek voor het Groene podium een hoger bewustzijn. Misschien gaat de wereld ten onder, maar dan weten wij tenminste dat er iets is, wat het de moeite waard maakte er op te wonen.

De mannen van De Staat mogen het spits afbijten op podium Rood. Na één akkoord hebben ze het publiek al wakker geschud, uit de roes van Roosbeef. De studenten reageren meteen enthousiast op de opzwepende rock-’n-roll sound van de Nijmeegse band. Dit optreden is een thuiswedstrijd voor De Staat. Al helemaal voor tamboer Rocco Bell, die op de Radboud Universiteit studeert.  Frontman Torre Florim laat merken dat hij zich thuis voelt. In vloeiend Brabants praat hij de nummers aan elkaar. My Blind Baby slaat in als een bom. De drummer weet het publiek te bespelen door zijn drumstokjes te laten voor wat ze zijn en de studenten al klappend de maat aan te laten geven. Dan neemt Tim van Delft het weer over, en hoe! Hij geeft een fenomenale drumsolo weg. Dan mag het publiek nog even uit volle borst meezingen met Wait for Evolution en verlaten Hollands nieuwste rootsrockers het podium.

Op eerste gezicht lijkt ze onschuldig, maar in deze singer-songwriter schuilt een ware heldin van de muzikale wereld. De verrassende muzikale capriolen van Marike Jager zijn zeer vernieuwend en als klap op de vuurpijl weet mevrouw Jager met haar symfonische stem onze harten te veroveren. Tijdens het concert kijk ik af en toe om mij heen, om vervolgens een serie jukbeenderen zo hoog te zien zitten dat ik mij af vraag hoe die ooit weer naar beneden kunnen komen. De zon straalt vandaag voor Marike Jager en Nijmegen danst op de klanken van haar muziek.

De vogels fluiten mee met de concerten van vandaag. Terwijl het Dies Festival op volle toeren draait laten de jongens van Hit Me TV zien hoe je een show neer moet zetten. Met lyrisch interessante teksten en heerlijke gitaarstukken waar Hooverphonic jaloers op mag zijn, brengt de band een glimlach op het gezicht van menig man, vrouw en kind. Ongeloofelijk hoe deze Nederlandse jongens zo’n internationale show neer kunnen zetten. Na Lowlands en Noorderslag weten ze er nu ook op het Dies Festival een feestje van te maken.

Giovanca - aangekondigd als 'black diamond in the rough' - mag dan het publiek verwarmen met haar soulstem. Haar warme stem pakt de studenten bij de eerste noten al in. De zangeres heeft het duidelijk naar haar zin op het podium en dat slaat over naar het publiek. De funky sound van Joyride in combinatie met de zwoele lenteavond zorgt voor een relaxte sfeer. Veel van de studenten dansen vrolijk met Giovanca mee. Pogingen om het publiek mee te laten zingen missen een beetje hun uitwerking. Bij haar eerste single On My Way krijgt Giovanca nog het meeste respons. De zangeres pakt het hele podium en gaat helemaal los. Met Stay Together sluit ze haar swingende show af.

Dan wordt plaats gemaakt voor de Belg die heel Nederland veroverd heeft: Milow. Voor de singer-songwriter loopt het plein voor het rode podium afgeladen vol. Milow start met een rustig nummer. Hij wordt ondersteund door een vocal met engelachtige stem, Mina Babette. Samen zorgen ze voor een fijn tweestemmig geluid. Bij Canada wordt de volumeknop twee keer zo hoog gedraaid en wordt het Nijmeegse publiek meteen een stuk enthousiaster. Ook de meer gevoelige nummers worden gewaardeerd, onder andere te merken aan het bord met ‘Je maakt ons gelukkig’ dat Milow uit het publiek vist. Hit Ayo Technology wordt enthousiast ontvangen en wordt extra lang uitgewerkt. Met een gebroken stem weet Milow het publiek te betoveren. De Belg geeft nog een spetterende uitvoering van You Don’t Know weg en maakt zo een einde aan het geslaagde universiteitsfeest.